Mijn allernieuwste irritatie: de lidmaatschapsketen

Het toppunt, om maar meteen met de deur in huis te vallen, was vorige week bij de Bijenkorf. Bij elk kassamoment (en dat waren er best veel, ik had shoplust en mijn dochters ook) werd me gevraagd of ik Bijenkorf-member was. Een pas heb ik niet (zal vast aan mij liggen) en dus mocht ik mijn e-mailadres opnoemen. Dat is in mijn geval best een klusje. M A Griekse IJ, streepje, nee geen underscore, gewoon een middenstreepje zoals bij Jan-Jaap snap je, dan Britt zoals Britt Dekker. Dubbel t, ja. Oké, verder? @amayzine.com. A M A weer een Griekse Y Z I N E, amajziene, oké. Dat duurt gemiddeld een minuut of vijf. ‘Krijg ik eigenlijk korting nu?’ Nee, schudt de caissière. Wel allemaal andere voordelen die ze nu even niet kan oplepelen. Best, denk ik en ik ga weer door. Bij elke aankoop herhaalt zich dit ritueel, tot aan het restaurant aan toe. Ook als ik nog twee extra ice tea ga halen. ‘Wat is uw e-mail?’ Euh, nou mevrouw, als ik u dat ga geven is mijn noodlesoepje inmiddels afgekoeld, dus als u het niet erg vindt laat ik het even zitten.

De lidmaatschapsketen is overal. Bij Petit Bateau, bij de HEMA, bij het benzinestation, zelfs bij mijn bakker. En waarom? Vooral om elke ochtend een overspannen mailbox te hebben en om mij tot koop aan te blijven zetten.

Lieve mensen, geloof me: in mijn geval is dat niet nodig. Ik koop wel. Maar laat me verder alsjeblieft met rust.

Amen.