Als je opa of oma overlijdt

Als je vertelt dat een van je grootouders is overleden, kun je de vraag: “Hoe oud was hij/zij?” verwachten. Ik stel hem zelf ook wel eens. Je toont interesse in iemands leven, maar tegelijk probeer je de dood ook een beetje te legitimeren, zo lijkt het. Als iemand 89 is geworden, is het ‘logisch’ dat iemand een keer het leven verlaat. Toch vind ik deze vraag altijd wat onaardig overkomen. Alsof je niet mag rouwen omdat het ‘normaal’ is dat iemand is overleden. En dat is het misschien ook, maar het maakt het verdriet niet minder. Het verliezen van een grootouder doet gewoon veel verdriet en wel hierom.

1. Je opa of oma was je hele leven bij je
2. Het is een wijs, ervaren mens dat wegvalt uit je leven
3. Het was iemand die onvoorwaardelijk van je hield en echt alles leuk aan je vond
4. Je ziet een van je ouders in diep verdriet zoals je dat misschien nog nooit gezien hebt
5. Je wordt geconfronteerd met je eigen sterfelijkheid (want ooit gaat jouw vader of moeder en ooit ga jij)
6. Je moet familierituelen opnieuw vormgeven

Het is dus helemaal niet gek dat je groot verdriet voelt. Rouw duurt wel een jaar (in verschillende verschijningsvormen), dus laat het er zijn.

Dit helpt bij rouw:

• Praat erover
• Wandel, laat je gedachten stromen
• Adem een paar keer per dag heel bewust in en uit, het zal je helpen aarden
• Slik magnesiumpillen, ze maken je wat rustiger
• Koester de herinneringen, moffel verdriet niet weg, maar heb het juist over de overleden persoon
• Bedenk dat verdriet hebben ook betekent dat je iets heel moois met iemand hebt mogen beleven