#vindikstom: sportscholen die als een club zijn
Wat zou ik graag zo’n onwijze fitgirl zijn die haar positieve energie haalt uit sporten en dan ook geen dag zonder kan. Lijkt me héérlijk. De realiteit is helaas anders: ik ben wel vaak op de tennisbaan te vinden en dat vind ik erg leuk, maar die extra sportlesjes die ik ernaast doe zijn puur en alleen zodat ik kan eten en drinken wat ik wil. Al heb ik, elke keer dat ik weer bij zo’n lesje aan kom, het idee dat ik daar de enige in ben.
Want wat is deze trend dat ineens elke sportschool de vibe van een club wil hebben? Om te beginnen ben ik zo nachtblind als de pest dus zie ik geen steek voor ogen in zo’n donker hol, maar daar kan ik niets van zeggen omdat de muziek zo hard staat dat niemand me toch kan horen. Sta ik in de Chin Chin Club of in de Saints & Stars? Wie zal het zeggen?
Aan de outfits kun je het verschil in ieder geval niet zien, want tegenwoordig maakt de meerderheid zich klaar voor er gesport gaat worden. Hele gezichten in de maquillage, strakke hoge staarten in matchende setjes… En dan heb je iemand zoals ik, die allang blij is dat ze überhaupt aanwezig is, met een blotebillengezicht en een shirt dat absoluut niet bij mijn sportbroek hoort. Eén keer heb ik geprobeerd voorafgaand aan het sporten mijn wallen wat weg te werken, maar omdat mijn hoofd altijd zo rood wordt werd dat een heel rare kleurencombinatie met de lichte concealer en zag ik er al helemaal niet meer toonbaar uit.
Hoe doen die meiden dat? Ik zweet me altijd kapót en mijn hoofd is net een kreeft, maar als ik om me heen kijk ziet de rest er altijd nog uit om door een ringetje te halen. Hebben zij net hetzelfde lesje als ik gedaan of komen ze net binnen lopen?
Dat is wel het enige voordeel van die donkere ruimtes: niemand kan zien dat ik echt een vreemde eend in de bijt ben, of me in ieder geval heel erg zo voel. Ik zal blij zijn wanneer deze hype voorbij is, want ook mijn oren kunnen die bonkende muziek niet al te best aan — en binnen vijf seconden ben ik zo overprikkeld door alle lichten en basgeluiden dat ik het liefst gelijk weer m’n bed in duik. Mogen al die indrukken voor deze oma misschien íetsje minder?
