Is je designertas een tikje uitgewoond?

In Parijs weten ze hoe het heurt en krijg je zo’n beetje bij de Burger King een krukje voor je tas. Maar omdat dat niet overal zo is, en misschien ook omdat ik zelf ook niet de allernetste op aarde ben, waren mijn gekoesterde Chanelletjes zo afgeleefd dat ik ze bijna niet meer mee uit nam. Tot ik op Instagram iemand een tas zag unboxen die potdorie wel als nieuw leek. Wat bleek? Het designerkind in kwestie was in retraite geweest. Niet bij Kumalaya, maar bij Claire’s HandbagCare, gewoon in Zuid-Holland.

Via DM was het contact snel gelegd en voor ik het wist was de date snel gemaakt. Ik kon de tassen veilig sturen via een beproefde verzendmethode, maar ik laadde kinderen (die van vlees en bloed) en de twee baby’s (die met de dubbele C’s) in de auto en tufte gezellig naar het zuiden des lands waar het atelier van Claire zich bevindt.

Ze legde me een beetje uit wat ze zou doen, maar ik had vertrouwen. Ik zag wat ze deed en bovendien werd ze gevolgd door mijn lievelingsverkoopster bij Hermès en had de moeder van Danie Bles gezegd dat je geen betere kon vinden dan Claire.

Via Stories zag ik soms een glimp van mijn tasjes in hun oplappende fase. ‘Gaat dit wel goed??’ tekstte mijn dierbare bladenmaman Harriet Calo toen ze zag hoe het gele kind dat we ooit samen in Parijs kochten grondig werd geschrobd. Om te vervolgen met een verschrikt: ‘Is hij nu ZWART?’ toen ze een andere Story zag die handelde over het wel en wee van mijn tassen.

Ik kon haar geruststellen. De zwarte, dat was de mattelassé jumbo en de gele, die was weer zo egaal als een pas uit het ei gekropen kuikentje.

Een week of wat later volgde een appje van Claire: ‘je tassen zijn klaar’. En om de service compleet te maken kon ze ze ook in Amsterdam aan me overdragen. Het Conservatorium Hotel leek me een gepaste locatie om de overdracht te laten plaatsvinden. Claire brengt de tassen verstopt in een minder opvallende verschijningsvorm. Daarna volgt een unboxing die bijna de echt nieuwe aankoop evenaart. Gehuld in vloeipapier, beschermd door een stoffen tasje met binnenin een op maat gemaakt kussentje kwamen de tassen tot me. Ze hadden ook nog een speciale name tag zodat er geen onverhoopte ‘babywissel’ kan plaatsvinden in het tassenatelier. De liefde en zorg spatten ervan af.

Mijn beide tassen zijn als nieuw. Het leer verzorgd en glanzend, de vlekjes weg, versleten stukken hersteld. En bij het eerstvolgende restaurant waar ik geen krukje voor mijn tas krijg aangeboden bestel ik een extra stoel. Zo.