‘Hoe ik bijna mijn hotelkamer liet affikken in Hollywood’

Laten we bij het begin beginnen, toen mijn best bud B en ik net waren afgestudeerd en onze eerste schreden hadden gezet op het pad der modebladenjournalistiek. Tijdens onze studie waren we aan elkaar blijven hangen mede dankzij een gedeelde passie voor ‘de bladen’, van Harper’s Bazaar tot Vogue en Vanity Fair, iets waar studiegenoten op neerkeken want die lazen alleen Literatuur. Dat deden wij ook, maar wij waren gewoon heel flex, nog voor dat woord bestond, en helemaal niet elitair. Op dat gebied dan.

Een van onze favoriete onderwerpen in die internationale glossy’s: hoe celebrities reizen. Die stappen namelijk niet zo maar een vliegtuig in, nee, die stouwen hun grootste formaat Birkin vol met dierbare spullen die nodig zijn om de hel die vliegen is, in business class, te overleven. Zoals een cashmere throw, want het vriest altijd aan boord, een face mist om de Sahara-droogte te bestrijden, een pot Crème de la Mer, ook voor die Sahara-droogte, een verzameling literatuur en tijdschriften (zie je wel, het gaat samen!), want stel je voor dat je alle films aan boord al hebt gezien, en een travel candle.

De travel candle. Daar waren B. en ik dan nog het meest door gefascineerd. Het klonk zo jetsetterig en chic, en dat wilden wij ook zijn, jetsetterig en chic.

Toen kwam de dag dat we eindelijk genoeg gespaard hadden voor onze eerste vliegreis naar New York. Naast uitgebreide garderobeconferenties, want we wilden niet voor toeristen aangezien worden daar in de Big Apple, gingen vele telefonades ook over wat we aan boord allemaal dachten nodig te hebben, we wilden natuurlijk travellen in style. Zoals celebrities. Dus we zaten te facemisten en te smeren dat het een lust was, daar in economy. Het enige dat ontbrak was de travel candle, maar we hadden wel wierook bij ons zodat ons hotel in New York zou ruiken alsof we thuis waren.

Waarom wil je je in hemelsnaam thuiswanen als je op reis bent? Dat is de enige flaw in de travel candle-mystiek wat mij betreft: ik brand ’m niet om me thuis te voelen, maar voor de geurherinnering straks als ik weer thuis ben. Tubéreuse van Diptyque, dat was Miami, de Deep Clover van Votivo mijn kamer in East Village en Nag Champa-wierook op Patmos in Griekenland (en het hield ook nog de muggen op afstand). Bijkomend voordeel: je kleren ruiken heerlijk als ze de koffer uit komen.

Mijn laatste aanwinst is Santal 26 van Le Labo, ook nog in een heel handig blikje qua reizen. Die ging twee weken geleden mee in de koffer naar Hollywood. Terwijl ik me ’s ochtends in mijn kamer zat voor te bereiden op de interviews had ik ‘m aangestoken om de zintuigen even wakker te schudden. Heerlijk, heerlijk. En toen ik ’s middags mijn interviews zat te doen in de Universal Studios, dacht ik middenin een vraag aan dokter McDreamy, ik bedoel Patrick Dempsey: mijn travel candle! Ik heb hem niet uitgeblazen! Horror, horror! En terwijl hij zat te praten over god mag weten wat, ik hoop dat dat op mijn bandje staat, had ik visioenen van helikopters boven het W Hotel van alle nieuwsnetwerken. Een grote brand in Hollywood! Dat kon er ook nog wel bij – er woedde er al één met gigantische paddenstoelwolken in Santa Clarita.

Het viel natuurlijk enorm mee toen ik terug op mijn hotelkamer kwam. Een flink flikkerende vlam, een peperdure kaars die nu half op was. Maar mijn kamer rook goddelijk.

Geschreven door Ilonka Leenheer