Twijfelen over een borstverkleining?

Sinds mijn zestiende loop ik al rond met grote borsten. Eerst vond ik het niet eens zo’n probleem. Sterker nog, ik was er zelfs blij mee. Op die leeftijd heb je liever veel dan helemaal niks. Tot ik aan de pil ging en mijn D-cup een H-cup werd. Opeens kon ik mezelf met geen mogelijkheid meer in Hunkemöller-bh’s hijsen. In plaats daarvan moest ik naar dure lingeriewinkels waar ik vervolgens honderd euro moest neertellen voor een oma-bh. Sexy was het niet, nee. Bij iedere outfit die ik droeg waren mijn borsten het middelpunt. De zomer was al helemaal verschrikkelijk: ik paste geen leuke bikini’s en het vinden van zomertopjes was een flinke uitdaging. Wanneer ik naast mijn vriendinnen op het strand lag kon ik wel janken omdat ik me zo ‘dik’ en ‘groot’ voelde. Maar ook tijdens het sporten merkte ik dat het écht een belemmering werd; rennen op de loopband deed gewoon pijn. Nu ik 19 ben, durfde ik eindelijk de grote stap te zetten. Ik kreeg zonder enige moeite een doorverwijzing van de dokter om langs een chirurg in een nabijgelegen Nederlands ziekenhuis te gaan. Mijn bh was nog niet eens uit en mijn Vlaamse plastisch chirurg zei meteen de woorden die ik hoopte te horen: ‘Och meiske, dat gaan we voor jou regelen.’

In de tussentijd heb ik vaak getwijfeld. Ik was heel bang dat mijn lichaam uit proportie zou raken, maar iedereen om mij heen zei dat ik het gewoon moest doen. Zelf begon ik ook steeds meer de voordelen ervan in te zien dus vier maanden daarna was het zover. Om vijf uur ’s ochtends stond de wekker en een paar uurtjes later lag ik in de operatiekamer. Een verpleegkundige zei tegen mij: ‘Goh, we zien zelden mensen die zo relaxt zijn als jij voor een operatie.’ Die mevrouw moest eens weten hoeveel spanning ik had, want vanbinnen vrat ik mezelf hélemaal op.

Een paar uur later werd ik wakker gemaakt en het eerste wat ik deed was naar beneden kijken, maar veel viel er nog niet te zien. Mijn hele nek was geel van de Betadine en mijn compressie-bh zat volgepropt met gaas. Ook liepen er twee drains met wondvocht uit mijn borsten. Ik raakte in paniek en vroeg tegen de verpleegkundige: ‘Zijn jullie tijdens de operatie niet iets vergeten?’ Nou, was het maar zo. Ik heb thuis nog drie dagen lang met die krengen moeten lopen, dag en nacht.

Gelukkig had ik een dagopname en mocht ik aan het einde van de middag weer naar huis. In de auto zitten was geen pretje, maar gelukkig lag ik helemaal plat van de pijnstilling dus mij hoorde je niet. Eenmaal thuis aangekomen begon het feest: slapen ging voor geen meter en het lukte me niet om zelfstandig van de bank te komen. Ik leek wel een oud wijf. Het ergste vond ik nog wel dat ik drie weken lang niet kon douchen. Iedere dag met een washandje mezelf schoonmaken hielp na een tijdje niet meer. Mijn haar liet ik elke week wassen en föhnen bij de kapper want stiekem ben ik best een luxepoes. Naast de fysieke ongemakkelijkheid, was ik in mijn hoofd constant bezig met het overdenken. Wat als het niet mooi is? Wat als ik mijn hele leven lang met littekens loop? Ik maakte mezelf helemaal gek.

Na een week alleen maar bankhangen was ik er wel klaar mee. Ik had inmiddels The Real Housewives of Beverly Hills helemaal uitgekeken, twaalf seizoenen maar liefst. Natuurlijk was het niet de bedoeling dat ik meteen weer keihard aan het werk ging of festivals afliep. Sporten was ook nog zeker niet aan de orde. De wond moet namelijk genezen en dat gaat niet als je lichaam continu bezig is. Zelf ben ik iemand die graag leuke dingen onderneemt dus de herstelperiode was wel een issue voor mij. Al mijn vriendinnen gingen lekker uit en ik bleef met mijn goede gedrag thuis. Mijn FOMO is nog nooit zo erg op de proef gesteld.

Tot de controle na drie weken durfde ik pas te kijken hoe het eruit zag. Ik ben als de dood voor hechtingen en bloederige taferelen dus ik wachtte het liever even af. In het ziekenhuis werden de hechtingen verwijderd en diezelfde middag ben ik naar Hunkemöller gesjeesd. Aangenaam verrast was ik: eindelijk pasten mijn borsten bij mijn lichaam. Ik heb wel een halfuur in dat pashokje gestaan en me verbaasd. Zo’n mooi natuurlijk eindresultaat had ik nooit verwacht. Opeens paste ik weer al mijn zomertopjes en voelde ik me zelfverzekerder. Dus iedereen die twijfelt om het te doen: wacht alsjeblieft geen twintig jaar. Weet dat er vele opties zijn. Voor mij was dit in ieder geval de beste beslissing ooit.