Door Janet Jackson had onze Isabel bijna een tuktuk-ongeluk
Als je nu naar mijn Insta-algoritme kijkt, denk je echt dat ik een soort nostalgische gek ben die de hele dag pumpkin spice latte’s drinkt, liggend op de bank met de kerstlichtjes al voor het raam. Opzich is dat niet heel ver van de waarheid, maar ik moet zeggen dat ik me behoorlijk inhoud als het om de versiering gaat. Wat de nostalgische beelden betreft; dan heb ik het over de artiesten uit de 90’s en 00’s, die dansten met grote groepen dansers in videoclips, en bij optredens met zo’n callcenter-achtig microfoontje voor hun mond. Dus toen ik werd uitgenodigd door Sony om mee te gaan naar het concert van Janet Jackson in de Ziggo Dome, zei ik natuurlijk direct: ‘ja!’, want kom op, de Jackson familie heeft de 90’s en 00’s geclaimd op muziek- maar ook nieuws gebied. Het is dat gevoel van: ‘ik had gewild dat ik haar ooit live had kunnen zien’, en dan opeens de kans krijgen. Een throwback in real life.
Na een super gezellig diner vertrokken we in tuktuks naar de Ziggo Dome, en terwijl mijn leven even aan me voorbij flitste toen de chauffeur per ongeluk de snelweg opreed (fyi: levensgevaarlijk in een open tuktuk zonder gordels, die niet harder dan 45 km per uur kan), genoot ik alvast van wat muziek van Janet op de nieuwste roze koptelefoon. Ik ken heus niet alle nummers uit mijn hoofd, maar er zijn er een aantal waarbij mijn hart een sprongetje overslaat als ze voorbij komen, dus ik hoopte stiekem wel dat ik die nu dan eindelijk een keer live zou zien. De sfeer was absoluut geweldig. Het is niet dat ik kan zeggen dat er mensen van alle leeftijden aanwezig waren. Het was echt voornamelijk 30+ publiek. En dan bedoel ik dus echt mensen van 30 tot 60 jaar, die allemaal stonden te dansen. Het hele concert heeft de hele tribune waar ik ‘zat’, constant staan dansen. De sfeer was echt fantastisch. Het verbaasde me oprecht hoe goed ze nog steeds is. Ze zong niet alleen fantastisch maar was ook bijna constant aan het dansen. Ik durf te zeggen dat ik er best goed oog (en oor) voor heb of iemand staat te playbacken, en dat was bij Janet echt niet het geval. Maar geen seconde was ze buiten adem.
Toen uiteindelijk het nummer ‘Scream’ werd ingezet, en beelden van haar broer Michael op de schermen te zien waren, werd er zó hard gegild dat ik even dacht dat Michael zelf het podium op kwam lopen. Ondanks dat ik echt wel weet dat dat niet meer kan. Maar Janet is in haar eentje net zo fantastisch, inclusief alle ‘ah’-tjes tussen zinnen door; de signature sound van fam. Jackson. Ik heb om me heen alleen maar enthousiaste reacties gehoord, van mensen van allerlei verschillende generaties, die allemaal verschillende favo nummers van Janet hebben, gewoon omdat ze sinds 80’s al de superstar was die ze nu nog steeds is. Ik hoop dat het een trend wordt, en dat dit soort legends vaker op tour zullen gaan.
