Waarom het advies van je moeder het enige goede advies is
Het cliché is waar: pas toen ik moeder werd ging ik waarderen wat mijn moeder allemaal voor mij heeft gedaan. Inmiddels is mijn zoon al 11 jaar, dus de gebroken nachten liggen wel achter me, maar elke leeftijd brengt weer nieuwe uitdagingen met zich mee en altijd is er één persoon wier advies ik maar al te graag aanneem: dat van mijn eigen moeder.
Wat waarschijnlijk ook meespeelt is dat ik alleenstaand moeder ben, waardoor ik af en toe echt behoefte heb aan een second opinion. Natuurlijk kan het ook heel fijn zijn om met vriendinnen te overleggen, of in mijn geval één van mijn zussen. Toch neem ik van mijn moeder alles gewoon direct aan, zonder enige twijfel, terwijl ik bij anderen nog wel eens kan denken: ik doe het toch maar op mijn manier.
Misschien is het iets Italiaans (mijn moeder is geboren op Sicilië, waar baby’s bijna een grotere invloed hebben dan de paus) dat je het liefst je hele familie betrekt in de opvoeding van je kinderen, maar ik vind het eigenlijk niet meer dan logisch. Als je zelf gelukkig bent opgegroeid, gun je de liefde van jouw moeder ook je eigen kinderen.
Als oma is mijn moeder trouwens nog liever, als dat al mogelijk was, maar dat komt denk ik ook doordat zij als regel heeft dat opa’s en oma’s niet hoeven op te voeden. Bij opa en oma is het altijd warm en knus. Zo hoort dat nou eenmaal te zijn.
