Waarom iedereen nu naar de bios moet rennen om Poor Things te zien
Afgelopen maand deed ik mezelf een Cineville-pas cadeau. Laten we vooropstellen dat dat het beste cadeau is dat je jezelf kunt geven, zeker als je net als ik precies te midden van vijf bioscopen woont binnen een straal van twintig meter. Acht bioscoopfilms in recordtijd verder heb ik twee favorieten: All of Us Strangers (om te janken zo mooi) en Poor Things. Die laatste viel vannacht bij de Oscars driemaal in de prijzen, en terecht.
Poor Things is een soort Frankenstein-verhaal met een feministische Frankenstina in de hoofdrol. Emma Stone speelt een waanzinnige Bella Baxter, die op jonge leeftijd een einde aan haar leven maakt maar gered wordt door Godwin Baxter (Willem Dafoe). De briljante wetenschapper plant het brein van haar ongeboren kind in het hoofd van Bella, die herboren het levenslicht ziet. De rest van de zwarte comedy is net zo absurdistisch als dit begin.
Ik lach niet vaak hardop in de bios, maar Poor Things kreeg het meerdere malen voor elkaar. Stone zet de rol van baby in volwassen lichaam fantastisch neer en ontwikkelt haar karakter subtiel tot krachtige, maar nog altijd even eigenzinnige vrouw. Voor de leergierige Bella Baxter is het huis al gauw te klein en in een rap tempo gaat ze van vreemde peuter met veel te lange benen naar nymfomane die geen enkel blad voor de mond neemt. Ze verslindt mannen alsof het niets is en domineert de grootste machoman (Mark Ruffalo) tot een verliefd en verloren hoopje ellende. Zonder vervelend te worden, want Bella ontdekt de wereld als een speeltuin en zet elke stap met de verlichtende onschuld van een kind. Haar reis naar volwassenheid is er een om jaloers op te worden, zonder sociale grenzen en zonder druk van de samenleving.
De cinematografie van Poor Things is evenzeer indrukwekkend. Regisseur Yorgos Lanthimos is dol op de fisheye-lens, begint de film in zwart-wit en switcht halverwege naar kleur. Bella Baxter maakt niet alleen in karakter een groei door, maar ook in kleding: ze begint redelijk kuis gekleed, trekt de wijde wereld in met extravagante outfits met pofmouw en ieniemienie broek en behoudt de mouw, maar eindigt in volwassen Victoriaans met een moderne knipoog. De sets zijn futuristisch en historisch tegelijk en zijn één groot kunstzinnig rariteitenkabinet met verstopte fallussen en eendengeiten.
Drie Oscars gingen vannacht naar Poor Things, precies om de redenen waarom ik zo lyrisch ben over deze film. Stone won die voor Beste Actrice, er was een Academy Award voor Beste kostuumontwerp en een voor Make-up en Hairstyling. Rennen naar de bios, want dit is er een die echt loont op het grote witte doek.
Beeld: Poor Things
