Is een dierbaar iemand verslaafd?

Deze zondag keek ik met mijn dochter Beautiful Boy, een beeldschone film over een jongen die verliefd lijkt op zijn verslaving. Een vernietigende verslaving die hij, spoiler alert, uiteindelijk in de hoek lijkt te kunnen zetten. We keken de film om twee redenen. De eerste omdat we na twee keer Wonka voorzitter van de fanclub zijn van Timothée Chalamet en ten tweede dat ik het belangrijk vind dat je weet hoe ver iemand van zichzelf af kan drijven om de honger naar drugs te stillen, tot aan stelen van je kleine broertje toe. Én Beautiful Boy is gewoon een zeldzaam mooie film, ik schreef er al eerder over.

Verslaving komt voor in alle lagen van het leven. Kijk naar The Real Housewives of Beverly Hills: toch mensen die vooraan stonden toen rijkdom en roem werden uitgedeeld, en ze hebben allemaal wel een familielid dat aan drugs is overleden.

De zwaarte ligt er voor familieleden vooral in dat jij het niet kan oplossen. Dat is ook het keerpunt in Beautiful Boy, het moment waarop de vader ‘nee, ik doe het niet’ zegt. Duizend keer is hij hem gaan zoeken, trok hij zijn zoon uit een steeg, waakte hij naast hem en legde hij een dekentje over zijn trillende lichaam. Maar dit keer niet. En na die keer kwam zijn zoon tot inkeer. Even een kleine zijstap: de vader wordt gespeeld door Steve Carell die we weer kennen als Mitch Kessler in mijn lievelingsserie The Morning Show.

In de film gaan de vader en zijn vrouw naar een meeting voor familieleden en de borden die daar aan de muur hingen maakten op mij diepe indruk. Het is het principe van de drie c’s.

I didn’t cause it.
I can’t cure it.
I can’t control it.

Ik vond het drie mooie wijze lessen die je ook op andere momenten in je leven kunt inzetten.

Geef liefde, brand kaarsen, bid, maar laat genezen aan professionals over. Zij hebben ervoor geleerd en staan er emotioneel verder van af. Jouw open armen zijn geduldig.