Dear Spotify, we moeten praten

Het is december en daarmee dé maand waarin mensen zichzelf op het podium van Spotify Wrapped hijsen. Kijk mij eens een uiterst verfijnde en van goede smaak getuigende muziekvoorkeur hebben. En dan heb je dus mensen zoals ik.

Spotify Wrapped is voor mij niets anders dan een stille veroordeling. Je kan er níks tegen beginnen, want de lijst draait om data, maar je schaamt je stiekem kapót. Op Insta buitelen de mensen die wel een muzieksmaak hebben over elkaar heen en de rest kijkt toe. In jaloezie, in wanhoop, in pure penarie.

De schaamte voorbij
Waarom heb je in godsnaam sinds maart 54 (!) keer naar de remix van dit veel te oude housenummer uit 2018 geluisterd? (Door m’n favoriete Reel op Instagram.) Hoezo staat de appetijtelijke maar erg Griekse Konstantinos Argiros bij jou op één, terwijl je driekwart niet verstaat maar wel kan meezingen? (Echt niet alleen door z’n goede looks, beloofd.) Wat mankeert je mentaal precies dat ‘Unstoppable’ van Sia op een stevige tweede plaats staat en is het wellicht tijd voor een goed gesprek met een psycholoog? (Geen commentaar.)

Met hangen en wurgen heb ik uit zelfspot de bekentenis gedaan over mijn nummer één Konstantinos Argiros in stories, maar dat was het ook wel. Verder blijft mijn Spotify Wrapped van mij en van mij alleen. Was ik maar iets meer als de welgemanierde luisteraar, die zich bewust is van deze schaamteloze ontmaskering aan het einde van het jaar.

Ik kén zelfs mensen (hi May-Britt Mobach) die in november enkel en alleen nog angstvallig Adele luisterden om de uitkomst positief te beïnvloeden. Kijk, dat getuigt van strategie. Dat is een blijk van weldenkende luisteren. Na het inzien van mijn eigen Spotify Wrapped had ik dat zelf beter ook kunnen doen, maar helaas. Deze vooruitziende blik kwam bij mij pas weer toen het kwaad al geschied was en ik ten onder ging aan mijn schizofrene luistergedrag.

Gespleten persoonlijkheid
Naast een inkijkje in mijn opmerkelijke lijst met artiesten en nummers slaat Spotify je trouwens ook nog even om de oren met cijfers. Zo luisterde ik 41.946 minuten waarmee ik tot de 7 procent meest actieve luisteraars behoor, waarbij ik op 2 maart mijn gemiddelde aanzienlijk omhoog krikte met 802 minuten. Dat is een indrukwekkende 13 uur. Als je bedenkt dat ik van de 24 uur toch zo’n 8 uur probeer te slapen, dan bleven er slechts 3 uur over zonder Spotify. Ik moet bekennen dat ik zojuist even in mijn agenda keek wat ik op die specifieke datum deed. De hele dag in de keuken Grieks koken en ’s avonds al dat voedsel opeten met vrienden, dat verklaart een boel én dat verklaart Konstantinos Argiros.

Of er naast al deze confronterende data ook nog wat goeds te melden valt? Spotify vindt vooral dat ik veranderd ben, dat blijkt uit mijn muzieksmaak. Zo ging ik van een ‘diner lustrum Hollandse hiphop-fase’ in januari naar ‘pink pilates princess rolschaatsen-pop’ in mei en in augustus beleefde ik een ‘academisch mashup edm-moment’.  Ik voel mijn persoonlijkheid met de seconde nog iets meer splijten dan-ie al deed.

Op social media buitelen trouwens alle parodieën op de lijstjes van Spotify goddank over elkaar heen. Waarin meer dan genoeg ruimte is voor menselijke missers, zoals de mijne. Waarvoor dank. Ga ik nu een strategie bedenken om volgend jaar als hoogdravende muziekluisteraar te eindigen. Het is geen wedstrijd, maar toch. To be continued.