Deze docu kan je leven veranderen

Omdat ik tegenwoordig bij persreizen vaak een van de ouderen ben, kan ik me naast wat meer rimpels en minder gevulde wangen wel weer bogen op een lange loopbaan, en dat nodigt soms uit tot een vragenuurtje. Tijdens een recent reisje werd me de vraag gesteld wie ik de meest inspirerende beroemdheid vond die ik ooit ontmoette. Ik ging in gedachten het rijtje af. George Clooney hebben ontmoet lijkt een soort scherpe dolk waarmee ik iedere vrouw meteen in horizontale stand breng van jaloezie, maar in werkelijkheid vond ik het gewoon een aardige man met wie ik een leuk gesprek had. Hij, niet groot en met een been in het gips na een ongelukje op de set, sprak over zijn varkentjeshuisdier en ik, 29 en stapelverliefd op mijn huidige geliefde, sprak vooral over mijn vriendje. En over Italië, want die liefde deelden we. Maar om nou te zeggen dat deze afspraak me heeft opgetild, neuh. Dan was daar Kylie Minogue, Rihanna, Cara Delevingne, Pharrell, Karl Lagerfeld, een bataljon aan topmodellen, Sacha Baron Cohen, Kendall Jenner en ga zo maar door. Maar de meesten die me bijgebleven waren waren Ruby Wax (als je niet weet wie dat is, moet je maar even Wikipedia raadplegen) en Diane von Fürstenberg.

Na de shows van Diane von Fürstenberg in New York werden we de dag erna altijd uitgenodigd in haar headquarters in het Meatpacking District. Daar zat de grande dame zelf en waar veel ontwerpers een beetje gepaste afstand houden tot het volk, kwam Diane naast ons zitten, bood ons appeltjes aan van eigen estate en voelde zomaar even aan je wang om je huidstructuur te prijzen.

Diane von Fürstenberg trouwde tot prinses, maar kroonde zichzelf tot de koningin van New York. Daar sleepte ze met koffers vol wrapdresses (het verhaal achter de wrapdress is trouwens zo Diane en zo geestig en sexy en cool) door Fifth Avenue om haar collectie te tonen aan Diana Vreeland, en sjeesde ze na het avondeten met haar kinderen door naar Studio 54 waar ze Mick Jagger en David Bowie een ménage à trois weigerde. “Toen ze het me voorstelden, dacht ik: ja, dit is natuurlijk wel heel stoer en voer om jaren mee te pronken, maar ik zag ze daar zo zitten naast elkaar op de bank en ik dacht: nee.” Dat is Diane von Fürstenberg ten voeten uit.

In de documentaire, die dus vanaf vandaag te zien is bij Disney+, zien we haar leven geregisseerd door Sharmeen Obaid-Chinoy, en het had nog meer lagen en kleur dan ik vermoedde. Zo overleed haar promiscuë echtgenoot – zijn bijnaam was Egon First In Bed – aan aids, verplaatste ze haar leven zomaar naar Bali waar ze natuurlijk een minnaar vond en woonde ze weer een tijd in Parijs met een andere minnaar. Ze reeg de ene na de andere celebrity aan haar lijst veroveringen, maar gaf nooit haar eigen identiteit op. Woman in Charge is dan ook de titel van deze documentaire en in charge zijn is je grootste goed.

Je eigen koers, je eigen wil, je eigen navigatie. Haar moeder zou als oorlogsoverlevende het bijna niet gered hebben. Ze woog twintig kilo toen de oorlog voorbij was. Kinderen krijgen werd haar afgeraden, verboden bijna. Maar op 31 december 1945 beviel ze van een dochter: Diane. Wat volgde was een gevuld leven, to put it mildly. “Ik zou driehonderd jaar moeten zijn, met wat ik allemaal heb beleefd,” zegt Diane zelf. We zien haar klimmend in de wasbak om zo haar make-up goed te kunnen aanbrengen. “Ik houd van rimpels, ze vertellen wie je bent. Ik vind ook dat mensen niet moeten vragen hoe oud je bent. De vraag zou moeten zijn: hoe lang heb je geleefd?” Die zal ik onthouden als ik weer eens de senior op een persreis ben.

Het regent wijsheden (en heerlijk, zalig, verrukkelijk, give me more New-York-in-de-jaren-zeventig-materiaal) zoals ‘kindness is a currency’ en ‘generosity is an investment’.

Kiezen uit de mooiste scène is moeilijk, maar ik ga dan toch voor de slotscène. We zien Diane lopen over haar estate. De herfstrode krullen dansend op haar schouder, een colourful maar wel spontaan aangetrokken ensemble. Ze loopt naar een heuvel met wat stenen en gaat daar zitten, haar hondje snuffelt achter haar oor. “Hier gaat het gebeuren. Hier ga ik liggen.” Dan, kijkend naar de documentairemaakster: “Kom je me hier opzoeken?” Of ze veel nadenkt over de dood? “Elke dag. Elke dag.” Ze zwijgt en kijkt tevreden. “But without an inch of fear. It keeps me grateful.”

Vanavond, na het voetbal, kijk ik weer. En weer en weer.