Eerlijke review: is ‘Wicked’ de hype waard?

Nadat mijn hele socials-algoritme was aangepast op de beelden van zo ongeveer álle interviews waar Ariana en Cynthia huilend elkaars hand vasthouden terwijl ze de interviewers bedanken voor hun fantastische vragen, kreeg ik langzamerhand een beetje irritatie over de hysterie die om deze film heen hangt. Begrijp me niet verkeerd, de eerste paar keer dat ik die huilende interviews voorbij zag komen had ik echt wel vochtige ogen, maar toen uiteindelijk bleek dat dit letterlijk bij ieder gesprek het geval was had ik het wel gezien. En ja, Ariana is door een scheiding heen gegaan tijdens het maken van deze film, maar ze is nu ook weer heel erg gelukkig en ik denk dat ze trouw zou moeten blijven aan haar eigen lyrics: ‘No tears left to cry’.

Toch bleven er genoeg redenen over om als eerste in die bioscoop te willen zitten

Eerder hebben we het al gehad over de 11 redenen waarom we niet konden wachten om ‘Wicked’ in de bioscoop te kunnen bewonderen, en ik blijf daar ook echt achterstaan. Kortom, ik moest echt als één van de eersten klaarzitten om mijn ongezouten mening te kunnen geven. Nu is de grote vraag natuurlijk: is ‘Wicked’ de hype echt waard? Het hele korte antwoord is: ja. Hoe ik tot die conclusie ben gekomen?

Er wordt gewoon fantastisch gezongen
De meest voor de hand liggende reden wel, maar met twee van dit soort zangeressen kan je er gewoon niet omheen. Je denkt misschien dat je er wel genoeg van hebt gezien in alle previews, maar geloof mij, als je ‘Defying gravity’ in zijn geheel ziet op zo’n groot scherm en uit de bioscoopspeakers hoort knallen, maakt het écht wat meer impact dan op je telefoontje.

Het verhaal is echt emotioneel
Ik biechtte al op dat ik geen idee had van de verhaallijn en eigenlijk was dat dus ook wel heel erg leuk. Het was namelijk best een verrassing dat het ook echt een emotioneel verhaal is, en van alle tijden. Daardoor komt het echt binnen en ik moet toegeven: op een gegeven moment is er een dans scène met Ariana en Cynthia, en ondanks dat de dans zelf best grappig is, zat ik met tranen die over mijn wangen stroomden.

Alle lieve, blije mensen in de bioscoop
Het is niet voor niets dat Cynthia in de media zei dat ze hoopt dat mensen meezingen in de bioscoop, want dat gebeurt dus ook echt. Naast mij zat een meisje van ik denk een jaar of 30 zo mooi mee te zingen met ieder nummer, en call me crazy maar ook dat soort dingen vind ik dus emotioneel. Dat het voor iemand zo veel betekent, dat je alle nummers uit je hoofd kent en je niet kan inhouden maar móet meezingen. Gewoon lief en vertederend. En ook genoeg volwassenen die in thema gekleed kwamen. Niet volledig groen geschminkt, maar wel de roze en groene outfits met glitters en al. Zo wordt naar de bios gaan opeens weer echt ‘uitgaan’.

Het is echt voor alle leeftijden
Oké, het is een hele lange zit. wij zaten zo’n drie uur lang stil, al is dat inclusief de trailers vooraf uiteraard. Voor een jongen van 12 was het een beetje te lang, maar toch vond ook hij het echt fantastisch. Het verhaal is leerzaam en, zoals ik eerder al zei, van alle tijden. Het is een mooie manier om je bewust te worden van buitensluiten, pesten, en zelfs discriminatie. En dat allemaal onder een dekentje van fictie, want in de echte wereld zijn het niet de pratende dieren die worden onderdrukt, maar toch is de link heel makkelijk te leggen met bepaalde dingen die nu in de wereld gebeuren.

Dus wat is het eindoordeel?

Wacht niet te lang en koop dat kaartje. De bioscopen zitten niet voor niets bomvol. Vertrouw op mijn eerlijke mening (over ‘Gladiator II’ was ik echt niet enthousiast en daar hangt ook zo’n hype omheen). Ik zag de versie nu in 3D, maar ik kan me voorstellen dat er genoeg delen van de film zijn die nog mooier waren geweest als je in een 4DX-zaal zou zitten. En tip van de expert: zorg dat je genoeg snacks mee naar binnen neemt. Een grote bak popcorn en veel chocola was nog maar net genoeg om zoet te zijn tot het eind van de film.