Expeditie napraat: die woedeaanval is super tactisch

Na een heerlijke laatste zomerdag was het gisteravond weer tijd voor de nieuwste Expeditie Robinson aflevering. Het begon natuurlijk al goed met de aankomst van Rikkie op Bachelor-eiland. Eeeh, sorry Titaneneiland. De mannen zijn hartstikke blij met de komst van een nieuwe vrouw. En voor haar is het natuurlijk ook extra genieten dat er vrij snel na haar aankomst een krachtmeting moet plaatsvinden tussen de twee mannen. Ze mag lekker zitten kijken dus, maar waarom ze niet hoeft mee te doen met de proef blijft voor mij een raadsel.

Maar voor de proef tussen de Titanen plaatsvindt, is het de beurt aan Kamp Noord en Kamp Zuid om weer eens gezellig de hele aflevering tegen elkaar te strijden. Sergio mag ‘toevallig’ weer niet meedoen tot zijn grote frustratie. Inmiddels lijkt het bijna op opzet. Toch is het eigenlijk best handig, want niet meedoen aan de proef betekent ook dat je weinig fout kan doen. Deze poef heeft vooral te maken met evenwicht houden op een enorme rollende ton. Het is veel gedoe, en ik weet nog dat ik als kind in de speeltuin vrij snel genoeg had van een soortgelijk toestel. Je valt namelijk gegarandeerd keihard op je snoet. Misschien dat het minder erg is als je in het koele water springt, nadat je extreem lang in de brandende zon op je beurt hebt staan wachten. Want ik dacht even dat het aan mij lag, dat het alleen voor mij voelde alsof deze proef nog langer duurde dan gemiddeld. Op een gegeven moment wordt er gelukkig gemeld dat ze inmiddels al 1,5 uur bezig zijn, en dan is er eigenlijk nog steeds 0% vooruitgang. Hoe lang ze er uiteindelijk over hebben gedaan wordt angstvallig stilgehouden, misschien omdat buiten beeld iedereen inmiddels een zonnesteek heeft opgelopen en ze dat graag willen verbloemen. De proef vult bijna de hele aflevering, ik kan mijn aandacht er niet meer bij houden en het maakt me inmiddels niet meer zo veel uit welk kamp er wint. Ik wil gewoon dat die proef voorbij is. Gelukkig komt is daar dan, na urenlang tv kijken, het moment wat ik vorige week had voorspeld: Kamp Noord verliest, en er moet daar voor het eerst iemand weggestemd worden.

Zodra ze terug zijn op hun eigen eiland krijgt Sergio een enorme woedeaanval. Joy moet hem kalmeren met zijn Mount Joy-meditatie vibes. Heel even dacht ik dat het niet slim was, een woedeaanval vlak voor de eilandraad. Maar eigenlijk is het juist ontzettend slim, misschien zelfs tactisch bedacht. Want iemand die woedeaanvallen krijgt, is mentaal instabiel. Dus zijn kampgenoten zullen wellicht denken: wanneer de samensmelting uiteindelijk in zicht komt, zal Sergio zich misschien vrijwillig terugtrekken. Het kan natuurlijk ook dat ik het echt veel te ver zoek en dat Sergio helemaal niet zo denkt. Ik kan me pas weer focussen op het moment dat ik Thomas en Kiran in beeld zie. Helaas moeten ook zij weer een proef gaan doen, maar dit keer wel één waar hun sterke lichamen goed in uitkomen. Uiteindelijk wint Thomas, ik denk omdat Kiran gewoon een grotere man is en dus meer gewicht moet vasthouden bij het hangen aan die armen. De winnaar mag kiezen: wil je een barbecue meenemen als je weer terugkomt op het ‘normale’ eiland, of wil je een pizzaatje delen met Kiran en Rikkie? Ik kan er bijna om huilen hoe schattig het is, dat de mannen ervoor kiezen om samen iets lekkers te delen in plaats van een lekkere comeback bij hun return in het spel. Maar mijn frustratie blijft. Ik wil gewoon meer weten over hun leven op het eiland. Hoe zijn hun nachten, koken zij ook samen? Hebben ze wel eten? Of kregen ze alleen die pizza, na dagen zonder iets te eten? Kunnen we iets meer zien van het samenwonen van Thomas en Kiran, a.u.b.?

Uiteindelijk wordt bij de eilandraad niet Sergio, maar Justine weggestemd. En dat is behoorlijk zielig, want ze dacht echt dat ze een vrouwenkring had gevonden, vrouwen die elkaar steunden omdat ze dachten vanuit het belang dat de vrouwen het ver moesten schoppen dit seizoen. Helaas voor Justine dacht Ouassima daar dus anders over, zo realiseert ze zich verdrietig. Maar wanneer ze hoort dat ze naar Titaneneiland mag vertrekken, zie je de twinkeling in haar ogen terugkomen. Fingers crossed dat we volgende week iets meer leven, en iets minder proeven mogen zien.