Expeditie napraat: please geef Kamp Noord wat eten

Wie mij een beetje kent, weet dat er een onderwerp is waar ik nooit over zou dromen: bananen. Ik hou echt he-le-maal niet van bananen, en eigenlijk ben ik sowieso niet zo dol op fruit. Maar misschien zou zelfs ík er trek in krijgen als ik op Kamp Noord zou moeten verblijven. Het eten is gewoon op. En al best een tijdje. Steeds vertrekt Kamp Zuid met een schaal vol eten naar huis, na het winnen van de immuniteitsproef. Zo ook in deze aflevering; het is zelfs een heel curry-pakket. Kamp Zuid is dan ook wel echt een positief team, en ik verwachtte al dat dat op de lange termijn een enorm voordeel zou opleveren. Kiran is zo lief en positief dat je zelfs een emmer op zijn kop kan laten vallen en nog gaat hij niet schelden.

Ik heb mijn mening over Billy echt moeten bijstellen

Ik had dus verwacht dat ik me enorm zou gaan ergeren aan Billy, en dat iedereen die met hem op een eiland zat uiteindelijk geïrriteerd zou gaan roepen dat hij nou een keer moet stoppen met die grapjes. Maar het klopt toch: zijn humor helpt mensen door die eindeloos lange dagen heen. Na het winnen van de proef noemt hij zichzelf enorm trots ‘man of the match’ en dat is ook wel terecht want hij had een enorm aandeel in het richten van de straal om het vuur uit te maken. Maar nu Kamp Zuid weer met het eten naar huis gaat begin ik me echt zorgen te maken om de bewoners van Kamp Noord. Sommigen van hen kwamen al behoorlijk slank op het eiland aan en er blijft bijna niets van ze over.

Hamza wordt nu gedwongen volwassen

Op Wraakeiland zit Hamza moederziel alleen op een nieuwe medebewoner te wachten. Hij bakt een extra pannenkoekje als welkomstmaal, maar er verschijnt helemaal niemand. Hij zit urenlang de pan te boenen, terwijl hij mijmert over hoe graag hij zijn moeder wil vertellen dat hij zelf heeft gekookt. Uiteindelijk komt Ymre bij hem, en het is voor haar natuurlijk heerlijk dat Hamza wat extra te eten voor haar heeft. De volgende dag is de samensmelting-proef en daar hebben ze wat extra kracht voor nodig. Op Kamp Noord gaat het namelijk van kwaad tot erger en Chef Ramon laat zelfs de pan met het weinige eten dat ze hebben in het vuur vallen.

Eindelijk is er wat tijd om met elkaar te praten

Als ik naar Kamp Zuid kijk, zou ik bijna een weekje Robinson willen boeken. Het ziet er zó idyllisch uit, ze hebben het zo gezellig en iedereen is tevreden en ontspannen. Zoals zij het daar voor zichzelf hebben geregeld, is hoe menig toerist hun reisje voor zich ziet: Thaise curry eten op een bounty-strand. Het enige verschil is dat toeristen ervoor betalen, en de BN’ers die meedoen aan Expeditie Robinson ervoor betaald kríjgen. Kamp Zuid won de proef in een recordtijd die ook de makers van het programma niet hadden ingecalculeerd. Dus nu is er eindelijk tijd voor wat rust en ontspanning. De rust op het eiland geeft ook ruimte om na te denken over dingen die normaal verdrongen worden. En zo ontstaat er een indrukwekkend gesprek tussen Farja en Ouassima, over hoe de ouders van Farja uit Iran moesten vluchten om een nieuw leven op te bouwen in een veilig land, zodat hun kinderen gezond konden opgroeien. Misschien is het de omgeving, waar niets je kan afleiden van de gedachten die deze diepe gesprekken openen, zonder telefoons en social media. Op mij heeft het verhaal van Farja in ieder geval veel indruk gemaakt, en net als bij Billy, zie ik hem nu toch heel anders.