Expeditie napraat: onverwacht heb ik een zwak voor deze man

Je kan veel discussiëren over de oneerlijke verdeling tussen mannen en vrouwen als het gaat om zorgtaken, en waarom dat nou eigenlijk zo is. Over het algemeen zijn vrouwen zorgzamer, daar kunnen we niet omheen. Het is instinctief, het gebeurt gewoon, je wil er zijn en zorgen voor je geliefden. En omdat Expeditie Robinson toch ook een soort van sociaal experiment is, tussen alle bizarre bouwwerken van proeven door, zien we dat vrouwelijke instinct nu ook terug in de afleveringen.

Na drie weken is het wel genoeg geweest

Na het vertrek van Ymre is er een kettingreactie in gang gezet: Ellemieke begon sterk te twijfelen of zij zelf niet ook gewoon naar huis wilde. De heimwee won deze strijd van de motivatie om door te gaan, dus vertrok ze na drie weken Expeditie om weer bij haar kinderen te kunnen zijn. Het zijn geen kleintjes meer (de jongens Noah en Zenna zijn 13 en 15) maar het blijven je baby’s. Ook bij Jamie heeft het een bepaalde uitwerking: direct na het vertrek van Ellemieke slaat bij haar de twijfel toe: is ze wel een goede moeder, als zij nu blijft, in plaats van ook lekker naar huis te gaan en bij haar kindjes te zijn? En dat terwijl Sergio (Ellemieke’s ex-man) ondertussen de zorg voor zijn kinderen al drie weken overlaat aan zijn ex-schoonmoeder. Ze hebben namelijk geen co-ouderschap, omdat hij een te drukke baan heeft. Ik ben niet zuur, maar ik vind het een opvallend verschil in mindset tussen mannen en vrouwen; hoe kan het dat mannen die verantwoordelijkheid toch minder sterk lijken te voelen? Of hou ik nu zelf een stereotype in stand met deze gedachtegang? Ach ja, ik kan het er nog langer over hebben, maar ik begrijp de tweestrijd van deze moeders maar al te goed. Of ze nou blijven of vertrekken.

Even terug naar ieders favoriete alfaman

En sorry jongens, maar ik moet het toch weer even over Timor hebben. Ik zal het bij de feiten houden, ik schrijf alleen op wat ik zie. Deze aflevering gaan we al snel aan de slag met de immuniteitsproef, en de opdracht is: hang zo lang mogelijk als een aapje aan een balk. Dus, met armen en benen om de balk geklemd, hangen de Robinsons daar minutenlang boven het water. Marijn, Nouchka en Timor houden dit het langst vol, en omdat het om immuniteit gaat geeft natuurlijk niemand graag op. Na ongeveer een half uur vallen de vrouwen helaas toch af, en wint Timor. Vervolgens demonstreert hij even waarom ik hem niet altijd zo’n fijn type vind: hij laat glimlachend zijn benen van de balk glijden, om zich nog even een paar keer aan de balk op te trekken alsof het niets was, deze opdracht. ‘Ik had nog wel even door kunnen gaan ja’, zegt hij trots. En dat vind ik dus een beetje onnodig. Volgens mij deelt Kiran mijn mening want zijn blik richting Timor is vrij sprekend.

De positieveling moet het veld ruimen

Iemand waar ik wel mijn mening over heb moeten bijstellen de afgelopen weken is Billy. Waar ik verwachtte dat we ons enorm aan zijn grapjes zouden gaan ergeren, blijkt hij gewoon echt die hele blije grappenmaker te zijn, door weer en wind. Billy gebruikt die humor niet om aardig gevonden te worden, hij is gewoon echt ontzettend positief. En dat zien we zelfs op het moment dat hij wordt weggestemd bij de eilandraad. Een dankbaar, blij mens, dat het allemaal prachtig vindt en geen enkele wrok koestert. Ik hoop dat we Billy nog vaker in dit soort programma’s mogen zien.

Beeld credits: Jasper Suyk