Expeditie napraat: Hamza heeft mijn hart gestolen

Het zou me niet verbazen als Kiran stiekem een beetje baalt dat hij Nouchka heeft laten winnen vorige week. Deze vrouw is keihard, en nu ze de kans heeft gekregen is ze niet te stoppen. De topsportmentaliteit neemt Winnaarseiland helemaal over. Een voordeel: doordat zij Timor heeft verslagen, krijgen de expeditieleden de kans om hen weg te stemmen in de eerstvolgende Eilandraad.

Maar toch zit iets mij dwars: dit is gewoon niet eerlijk.

De proef tussen Kiran en Nouchka deze week, is de eetproef. Beide hadden vooraf aangegeven dit te zullen weigeren, maar hier staan ze toch te kauwen op de meest afschuwelijke beesten en organen. Deze proef zou wat mij betreft nu wel afgeschaft mogen worden. We hebben het na al die seizoenen nu wel gezien, toch? En daarnaast gebeurde er iets wat ik gewoon echt niet eerlijk vind: Nouchka weigert de vissenogen te eten, maar het spel gaat toch gewoon door. Het zou eerlijker zijn als ze in zo’n geval gewoon ‘af’ zou zijn, in plaats van dat Kiran in z’n eentje die ogen moet gaan verteren. En natuurlijk, er moet wat gedoe worden veroorzaakt op het eiland. Ramon besluit opeens niet mee te gaan doen met het stemmen op Timor, en dat is behoorlijk opvallend. Vooral omdat Timor de enige is die behoorlijk kritiek heeft op Ramon. De afgelopen weken kreeg hij namelijk juist veel lof over het bijhouden van de voedselvoorraad, en dat ze al zo lang zo goed kunnen eten van weinig ingrediënten. Maar volgens Timor moet er ingegrepen worden, Ramon zou namelijk van plan zijn een feestmaal klaar te maken: “zolang ik hier ben, gaat dat niet gebeuren”. Nou Timor, ga dan maar lekker snel weg alsjeblieft.

Waarom moet alles meteen in brand gestoken worden?!

Bij de eilandraad moet er ook weer iets onverwachts gebeuren, wat ieders plannetjes helemaal overhoop gooit. Er zijn namelijk brieven van het thuisfront aangekomen, en dat heeft behoorlijk wat impact. Vooral Marijn reageert emotioneel en er is voor haar dan ook geen twijfel mogelijk: zij geeft haar stemrecht op om de brief te kunnen lezen. Ik kan oprecht met haar meehuilen, ik snap haar emotionele reactie zó goed. In mijn familie is het gebruikelijk om iedere seconde van de dag te weten waar iedereen is, waar ze zich mee bezig houden en wat voor leuke of onzinnige dingen er gebeuren. Dat vinden we knus. Voor de buitenwereld klinkt het misschien hysterisch, wij noemen het Italiaans. Maar terug naar de brieven. Want mijn tranen waren echt niet meer te bedwingen toen Hamza aan de beurt was. Hij kreeg te horen dat er een brief was van zijn moeder, waar Nicolet twijfelachtig aan toevoegde: ‘en Pablo…?’ En dat brak hem helemaal op: ‘Pablo is mijn kat!’ en de tranen begonnen te stromen. Sinds vorige week had ik al een zwak voor hem, maar nu weet ik zeker dat hij een ontzettende lieverd is. Welke andere stoere jongen durft er op tv te huilen omdat zijn kat een brief voor hem zou hebben geschreven? Ramon’s keuze geeft me vooral buikpijn. Bij het horen dat zijn kinderen alledrie een brief voor hem hebben geschreven, blijft hij stellig: ik wil stemmen. En daar verdwijnen de briefjes van de kinderen. Ik zie voor me hoe hun moeder heeft gezegd ‘we gaan briefjes schrijven voor papa!’ en dat ze vervolgens zien dat papa de briefjes in het vuur laat gooien. Ik hoop maar dat er geen tekeningen bij zaten, ik vind het zo al hartverscheurend genoeg.

Tussen alle tranen door hebben we gelukkig ook nog die gevoelloze man

Kiran stort in als hij hoort dat zijn vriendin hem een brief heeft geschreven. Dit is toch echte liefde, als je man zo gaat huilen omdat je hem een brief hebt geschreven? Wat een lieverd is het toch. En natuurlijk hebben we dan ook nog Timor. De brief van zijn zus laat hem koud, hij geeft geen kik, het lijkt hem helemaal niet te raken en dus zegt hij zonder enige twijfel of kleine glinstering van spijt in zijn ogen dat de brief richting het vuur mag. Wat had ik graag gewild dat hij zou vertrekken, in plaats van Ramon die nu ook nog eens zonder brieven op zak huiswaarts keert.

Beeld: RTL