Het Parijse leven van May

Als ik wat langer in een stad ben, vind ik het verrukkelijk om me in het dagelijkse leven te graven. Allemaal leuk en aardig, zo’n museum, maar dan tatoeëer je meteen ‘toerist’ op je voorhoofd. Liever huur ik een fiets, bouw ik een band op met de bakker en ga ik naar de plaatselijke gym.

Lang geleden woonde ik een half jaar in Rome (dit zijn mijn favoriete adresjes in Rome) en ik denk dat ik de typische Italiaanse, moderne vrouw het beste heb leren kennen tijdens mijn dagelijkse (een mens moet wat om die pasta’s te verbranden) lesjes in de gym achter de Spaanse Trappen.

Dus toen ik hier gisteren ons appartement uit liep, ben ik meteen de Slowe Studio ingedoken om een strippenkaart te kopen. Vanochtend was het zover en ik was toch een tikje nerveus. Ik zag dat ik alleen maar een kort sportbroekje bij me had, misschien detoneerde dat wel totaal bij de Franse vrouw. En wel placemats en een geurkaars meenemen naar Parijs, maar je gripsocks vergeten. Afijn, ik ging gewoon. De matjes van Lululemon lagen klaar met dezelfde gewichtjes die je om je enkels bindt die ik thuis heb. Tot zover zag het er uit als een behapbare les. Ik ging er een beetje van uit dat de lerares Engels zou praten omdat in Haarlem en Amsterdam ook alle lessen in het Engels worden gegeven. En een wereldstad als Parijs met zoveel expats… Maar nee hoor. Alles maar dan ook alles ging in het Frans. Gelukkig lagen we lekker dicht op elkaar (de grond is duur hier, dus proppen is het motto) en kon ik afkijken bij mijn beide buurvrouwen, anders had ik het niet gered.

Er was overigens verdomd weinig ‘slows’ aan deze workout, maar dat terzijde.

Ik denk dat ik vannacht droom van ‘on pousse’, ‘la planche’ en vooral het bevrijdende ‘quatre, trois, deux, et… bravo, c’était tout’. Want dat begreep ik dan weer heel goed. Morgen om 7:45 uur mag ik weer. Als ik dan nog kan lopen tenminste.

Wat ik dus ook fijn vind aan ergens een beetje wonen is dat je geen haast voelt. Igoné wil nog even slapen en dat is prima. Geen kamermeisje dat aan je deur staat te krabbelen, geen hotelkamer waarvan de muren langzaam naar je toe bewegen. Gewoon een huis, het lokale leven. Je laptop openen, uit het raam hangen, een boekje lezen.

Mijn geliefde was al vroeg op pad voor de ochtendvergadering (hij maakt hier het tv-programma met Humberto Tan) en komt ook straks hier verder werken. Daarna hebben we heus tijd voor een lunch samen en daarna gaan Iggy en ik op de fiets de stad afschuimen. Op zoek naar een goede waterfles. Die was ik namelijk ook vergeten en daar kan ik, de les was spicy, dus echt niet zonder.

Bonne journée,

May