Het raarste wat ik achter de schermen bij tv heb meegemaakt

Eén van de leukste dingen aan werken ‘bij de tv’ is dat je op bijzondere plekken komt, en in situaties belandt die je nooit had kunnen bedenken. Dan gaat het om hele mooie momenten, bizarre locaties, maar ook hele vreemde kleine dingen. Van die details die je bijna zou vergeten, maar deze zijn dan juist nét zo specifiek vreemd dat het onmogelijk is het beeld uit je hoofd te wissen. Als je mij vraagt wat het raarste is dat ik ooit heb meegemaakt tijdens mijn werk bij tv-programma’s, dan moeten we terug naar coronatijd. Niet dat dat een tijd is waar we allemaal per se warme gevoelens bij hebben. Maar ik werkte op dat moment voor ‘All You Need Is Love’, en met dat programma hebben we bijzondere dingen kunnen doen, in een tijd dat veel mensen wat extra liefde nodig hadden.

Toen we voor het eerst over het coronavirus hoorden, waren we alweer een paar weken elk weekend op tv. Zoals altijd waren we druk bezig met mensen gelukkig maken, met kleine dingen zoals liefdesverklaringen, of door geliefden uit het buitenland naar Nederland te halen. Iedere week stroomde onze studio vol met ongeveer 350 man publiek, maar daar tussen zitten ook altijd mensen die ervan dromen om verrast te worden, maar het toch nog niet helemaal durven te hopen dat ze echt aan de beurt zullen komen. Zoals elke zaterdag, waren we al de hele dag bezig met de voorbereidingen in de studio. Het publiek stond al in de lobby, wachtend tot ze de studio in mochten, toen er een extra journaal werd aangekondigd. Met de hele studiocrew, in totaal ongeveer 50 man, zetten het beeld aan op de grote schermen in de studio, waar we normaal genieten van de mooiste filmpjes van mensen die elkaar dolgelukkig in de armen vallen. Nu zagen we Mark Rutte, in sombere staat, die ons vertelde dat we per direct met niet meer dan 100 mensen in 1 ruimte mochten zijn. Niet alleen de boodschap maakte veel indruk, maar de hele setting van dit op het grote scherm te zien, met zo veel collega’s om je heen, en door de enorme speakers in de studio die woorden te horen, het was een extreem rare ervaring.

Toen begon de rekensom: onze crew alleen al bestond uit 50 man, en voor de studiodeuren stonden nog 350 mensen te wachten. Onze show moest en zou natuurlijk doorgaan, we hadden immers al zo veel verrassingen klaarstaan achter de schermen! Maar dat betekende dus ook dat we 300 man publiek naar huis moesten sturen. En hier zat natuurlijk het grote probleem. We konden niet zomaar zeggen: ‘de 50 mensen die vooraan bij de deur staan mogen blijven’, want dat zou betekenen dat we hoogstwaarschijnlijk het grootste deel van onze te verrassen mensen per ongeluk zouden wegsturen. De redactie moest dus op oorlogspad. Aan de hand van de foto’s die werden meegestuurd bij de brieven, liepen ze kriskras door het wachtende publiek, om 50 mensen eruit te pikken die wel naar binnen mochten. Natuurlijk moest dit casual en onopvallend, want als de deelnemers door zouden krijgen dat ze verrast gingen worden, zou de uitzending alsnog mislukt zijn. Deelnemers, hun familie of vrienden, en nog wat gelukkigen die gewoon voor de lol naar de opname waren gekomen, mochten uiteindelijk naar binnen terwijl het grootste deel van de mensen teleurgesteld naar huis ging. En daar zaten we dan, in een half lege studio. We hadden toen nog geen idee, dat dat pas het begin was van nog veel meer corona-maatregelen waar we ons in de meest lastige bochten zouden moeten wringen.