‘Ik moet toch ook mijn brood verdienen?’
‘Het is al laat als ik tevreden de deur van de zolderkamer achter me dichttrek. Een wasmand met natte handdoeken staat naast de trap. Die moeten nodig in de wasmachine en de droger want ik heb ze morgen weer nodig voor mijn klanten. De laatste klant ging net blij de deur uit en dat geeft me altijd een goed gevoel. Sinds een paar maanden heb ik een kapsalon aan huis en al vanaf het begin heb ik het gelukkig erg druk. Het is een droom die ik al langer had, en toen de salon waar ik jarenlang werkte door alle coronamaatregelen moest sluiten, besloot ik ervoor te gaan.
Mijn vriend is gelukkig heel handig, dus we verbouwden zelf de zolderkamer tot kapsalon. Met twee echte kappersstoelen, grote spiegels, een professionele wasbak en uiteraard alle kappersbenodigdheden zoals stylingproducten en haardrogers. Een flinke investering, maar het gaat gelukkig goed. Mijn oude klanten weten me via Facebook weer te vinden en omdat ik vaak in de avonduren en het weekend werk, heb ik het drukker dan verwacht. Gelukkig maar, want hoewel ik wel wat spaargeld had heb ik geld van mijn ouders geleend om mijn salon in te kunnen richten. En ik wil voor een knipbeurt niet te veel aan mijn klanten vragen, want het zijn voor iedereen dure tijden.
Als ik naar beneden loop voel ik aan mijn telefoon die in mijn broekzak zit dat ik een berichtje binnenkrijg. Nieuwsgierig kijk ik maar het is alsof ik een klap in mijn gezicht krijg. Ik zie een betaalverzoek van Anouk, mijn beste vriendin. Er staat: Wil je mij €3,80 betalen voor een cappuccino bij De Laat? Je kunt via elke bank betalen. Van mijn blije gevoel is in een klap niets meer over en ik voel enorme irritatie opkomen. Gisteren heb ik met Anouk koffiegedronken bij De Laat, een grand café hier in de stad. We zien elkaar niet zo vaak en ze vroeg of ik zin had om daar even bij te praten. Toen we weggingen betaalde ze, iets waar ik verder niet over nadacht. Omdat ik ervan uitging dat ze me gewoon wilde trakteren.
Nu is het echt niet zo dat ik geen €3,80 aan haar terug wil betalen. Maar ik vind het gewoon heel raar dat ze vraagt om geld, terwijl ik haar haren al jaren voor niks knip. Een vriendendienst, want ik vind het raar om geld aan haar te vragen. Ik knip haar al sinds ik op de kappersvakschool zat, ze was toen mijn model op wie ik moest oefenen. En zo af en toe kwam ze ook in de zaak waar ik destijds werkte. Toen dat te duur voor haar werd, knipte ik haar in de avond gewoon bij haar thuis en dat ben ik blijven doen, ook nadat ik voor mezelf was begonnen.
Nooit heeft ze gevraagd of ze niet toch eens zou moeten betalen voor een knipbeurt en na al die jaren wilde ik het ook niet meer aan haar vragen. Zeker nu ze het na haar scheiding financieel wat lastiger heeft. Op zich maakt die ene gratis knipbeurt me ook niet zoveel uit, die paar tientjes verdien ik met mijn klantenkring heus wel weer terug. Maar dat Anouk me nu opeens een Tikkie stuurt voor een kopje koffie schiet bij mij echt in het verkeerde keelgat. Dat je mij nu wel geld vraagt terwijl ik je al jaren een vriendendienst bewijs, dat doe je toch zeker niet? Ik moet toch ook mijn brood verdienen?’
