Je komt feitelijk niets tekort
Toen ik vorig jaar naar het eiland verhuisde besloot ik een jaar lang geen kleding te kopen
En dat is me gelukt. Op twee kleine momenten na waarop ik echt iets nodig had omdat het kapot was: een yogatopje.
Het is grappig om te merken dat als je een besluit neemt, je eigenlijk helemaal niet in de verleiding komt. Ik heb het afgelopen jaar echt niet één keer de neiging gehad om toch te gaan shoppen. Best gek eigenlijk, want ik was er nogal goed in en ook nogal dol op. Ik ben een echt meisjes-meisje, dus je kan mij feitelijk geen groter plezier doen dan mooie rokjes, hoge hakken en prachtige sieraden. Ook de hele ceremonie eromheen vind ik fijn.
Zoals een vriendin die stopte met drinken helemaal nog kon aanslaan op het horen poppen van de kurk of het klokkende geluid van de wijn die in het glas werd gegoten, gaat mijn bloed sneller stromen van het bekijken van een etalage, het dicht doen van het gordijn van de paskamer en al helemaal van het naar buiten lopen met een goed gevulde tas met nieuwe prachtigheid.
En toch is het feitelijk maar iets wat je jezelf aanpraat. Want eerlijk is eerlijk: ook wij vrouwen hebben natuurlijk al meer dan genoeg in onze kast hangen. Het is namelijk niet alleen zo dat je toch ongeveer steeds op min of meer dezelfde dingen valt (waarvan je er dan al meerdere in de kast hebt hangen), de vraag is in hoeverre je nou écht gelukkig wordt van nog een nieuw paar schoenen of een nieuwe jeans.
Ik ben het afgelopen jaar nogal bezig geweest met me weer gelukkig gaan voelen. Goed voor mezelf gaan zorgen. En wat bleek? Dat zit ‘m helemaal niet in nieuwe kleren. Dat zit ‘m (voor mij in ieder geval) wel heel erg in leuke dingen doen met leuke mensen. Veel buiten zijn. Goede gesprekken voeren. Schuddebuiken van het lachen. Heerlijk lang en diep slapen. Vlinders in je buik voelen. Gezond eten. Iedere dag je hartslag verhogen. En mediteren.
Het eerste jaar is nu voorbij en dus dringt zich de vraag op of ik het ga voortzetten. En ik realiseer me net dat ik het antwoord hierboven al heb gegeven. Ik word gewoon niet het allergelukkigst van nieuwe kleren. Althans, niet in de mate waarin ik dat voorheen had.
Want dat is wat ik het afgelopen jaar wel heb gemerkt: dat ik het gelukkigst word van goede zelfzorg en van dankbaar zijn voor wat er al is. Niet steeds kijken naar waaraan het ontbreekt. Als je bang bent voor spinnen, dan zie je die meer dan wanneer je er niet bang voor bent en als je bang bent voor tekort of schaarste, dan is dat wat je voornamelijk ziet. En je hebt al genoeg. Echt. En je bent het trouwens ook.
