Jeetje Joost, jongen

Net wilde ik iets gaan schrijven over het feit dat je mij nooit meer serieus moet nemen waar het gaat om mijn mening over de songfestivalkandidaten. Met jouw benoeming was ik net zo blij als met die van Duncan Laurence en het nummer Calm After the Storm. Niet. Maar net als bij de andere twee had ik het mis en sloeg ik sneller om dan een blad aan de boom. Dat was bij jou ook zo. Donderdag zat ik te dansen op mijn stoeltje toen jij eindelijk kwam en de hele vrijdag heb ik jouw blije wuifje nagedaan en draaiden we je nummer. Ik heb je zelfs verdedigd tegenover een brommende boomer bij de groenteboer. Dat je muziekgeschiedenis schreef, van die dingen. Ik kan altijd nogal doorslaan in mijn fan-zijn.

En toen kwamen al die berichten. Dat je gisteren niet mee zou doen aan de juryshow, dat er politieonderzoek kwam, dat je mogelijk gediskwalificeerd zou worden. Er waren live schakelingen met Aran Bade in het nieuws, bij Boulevard, Renze en zelfs bij VI. Je was wereldnieuws. Je zou boos zijn op de organisatie van het songfestival, de EBU. Je had hen ontvolgd en we zagen je natuurlijk allemaal met de vlag van Nederland op je hoofd zitten tijdens de persconferentie. Het gaf geen gezellige indruk. En nu was daar dan het verdict: je bent gediskwalificeerd. Weg droom, weg geweldig nummer, weg act met winpotentie. Weg avond waar we ons allemaal zo ontzettend op hadden verheugd.

Je gaat ons vast nog een keer vertellen waarom. Maar nu vast ook even niet.