Let’s Talk: “Mijn ouders verliezen is mijn grootste angst”
“Opeens realiseer ik me dat mijn ouders op een dag doodgaan.” Ik zit met mijn beste vriendin in een koffiezaak, waar we allebei een Pumpkin Spice Latte drinken, ondanks dat het buiten prachtig weer is. Zeker voor een herfstdag. Wanneer wij met samen zijn kan het gesprek zo van seksgrappen naar de meest ernstige onderwerpen schieten, om vervolgens altijd af te sluiten met de slappe lach over wat dan ook. Maar dit onderwerp is zoiets waar je niet echt een grappige draai aan kan geven. Als ik denk aan goede gesprekken, waar ik me altijd beter van voel, dan denk ik aan haar. Zij weet me altijd precies de goede raad te geven, me gerust te stellen, en ook weer aan het lachen te maken. Dus als ik wil praten, dan bel ik haar. Gelukkig is dat andersom ook het geval; zo kwamen we hier terecht. We gaan dieper in op iets wat voor veel mensen één van de zwaarste onderwerpen is: het verliezen van je ouders.
Het begon met de ziekte van haar vader: er werd kanker geconstateerd en dan komen er vaak operaties en heftige behandelingen bij kijken. “Ik zag opeens hoe kwetsbaar hij was, dat hij een mens is, dat hem ook dingen kunnen overkomen. Dat heb ik me eerder niet gerealiseerd. Het zijn je ouders, het voelt toch alsof zij altijd alles wel onder controle hebben. Maar met een ziekte is dat dus wel anders.” Toen haar moeder vervolgens werd aangereden, waardoor ook zij een operatie moest ondergaan, realiseerde ze zich nog meer hoe ze er altijd maar vanuit ging dat haar ouders zich wel redden. “Mijn ouders verliezen is mijn grootste angst. En nu hadden ze opeens allebei hulp nodig. Het was niet alleen lichamelijk lastig als ze met z’n tweeën thuis waren, maar zij vonden het ook moeilijk dat ze elkáár niet konden helpen.” Daardoor kwam er ook meer zorg op haar schouders terecht. “Zij konden vrij weinig zelf. Ondanks dat ze van uitgebreid koken houden, konden ze nu de kracht er niet voor opbrengen. Ik moest er dus voor zorgen dat ze genoeg eten in huis hadden, dat het huis netjes bleef en vooral letten op hun mood. Want voor twee mensen die zo van het leven genieten, was het echt even een enorme omslag dat ze plotseling samen in de lappenmand lagen.”
Doordat haar ouders al die hulp nodig hadden, kwam ook de realisatie dat ze hen op een dag zal verliezen. “Natuurlijk weet je dat wel, maar zolang het goed gaat en iedereen gezond is, denk je daar niet zo snel over na. Ik werd nu echt gedwongen om rekening te houden met een slechte afloop. Gelukkig zijn ze er allebei goed vanaf gekomen en zijn ze nu weer stabiel. Toch kan je het ook niet zo makkelijk weer loslaten.” Zo’n situatie brengt ook mooie dingen met zich mee: “ik zie dat ze nog veel liefdevoller naar elkaar zijn. Ze hadden het altijd al heel erg goed samen, maar het is net even wat anders. Dat is niet uit te leggen. We voelen gewoon heel erg de opluchting dat we er allemaal nog zijn. Daar staan we nu wel vaker bij stil.”
