Lucas, Gabriel, Bravo wil in Amsterdam wonen

Zijn favoriete arrondissement is het 11e en dan vooral vanwege de natuur en het Parc Buttes Chaumont, maar het allerliefst is hij in Amsterdam. Doe het in vredesnaam spreekwoordelijk, maar zet een pistool tegen het hoofd van Lucas Bravo en vraag hem te kiezen tussen Parijs en Amsterdam en het wordt zonder twijfel het laatste. Een gesprek over vriendschap, de loop van het lot en dat alles met knuffels toe.

“Ik ben hier zo vaak geweest, als kind al met mijn ouders, en heb hier zoveel dierbare herinneringen. Parijs is geweldig en zo mooi en ik heb er veel vrienden die heel woke zijn en niet de typische, nuffige Parijzenaars, maar ik kies zeker voor Amsterdam. De mensen, de architectuur, zoveel kunstenaars, de vrijheid die je hier voelt en de Amsterdamse cuisine.”

Lucas Bravo en ik – ik geniet even heel erg van dit zinnetje – zitten in het Pulitzer Hotel in Amsterdam. Ik heb hem net een tasje overhandigd met daarin de roomspray Objet d’Amsterdam van Marie Stella Maris. Omdat ik dus had gelezen dat hij zo van Amsterdam hield. Lucas staat op en geeft me een knuffel. Dat had ik hem al zien doen bij mijn voorganger, dus hij is scheutig met zijn knuffels, maar dat was aan het eind van het interview. Vast niet na minuut twee.

“Heel aardig van je,” zegt hij terwijl hij me aankijkt over het tasje heen. “Echt heel aardig. Het is het eerste cadeautje dat ik krijg eigenlijk van een interviewer.” Dan zet hij het tasje achter zich neer. “Ik wil het heel graag openmaken, maar ik wil niet je kostbare interview-tijd innemen.” We hebben tien minuten dus een beetje doorpakken is wel geboden. Lucas is in Amsterdam om de tweede “pluk” van Emily in Paris te promoten. Is dat nodig? Nee, Emily in Paris is een van de best bekeken series van Netflix op dit moment. Is het leuk? Zeker.

Lucas Bravo, de charmante chef uit Emily in Paris, moest even wennen aan zijn instant-sterrenstatus en aan alle stereotypische castingklussen die daaruit voortvloeiden. Hij was acteur. Hij kon meer zijn dan de mooiboy spelen. Toegegeven: in real life is Lucas ook een totaal ander persoon dan Gabriel. Alternatiever, rafeliger, of zoals mijn lief zei toen ik hem de foto van Lucas en mijzelf liet zien: “Had ook de bassist van een grunge-bandje kunnen zijn.”

Met de vraag of hij zich nog steeds een beetje gediscrimineerd voelt door zijn uiterlijk en strijdt om te tonen dat beauty en brains heus samen kunnen gaan, lacht hij een beetje.

“Dat had ik in het begin, ja. Maar weet je, ik realiseer me nu dat ik niet moet zeuren. Ik speel in een ontzettend succesvolle serie die in bijna honderd landen wordt uitgezonden. Ik heb werk in het vak waar ik van droomde, werk met mensen die ik heel lang al bewonderde. Het geeft me zekerheid in heel veel opzichten. Ik hoef me geen zorgen te maken om geld en kan me richten op dat wat ik het liefste doe. En dat voor een totaal onbekende acteur die voor Emily in Paris nog in restaurants en in supermarkten werkte.”

Hoe een totaal onbekende en in een supermarkt werkende acteur wordt gecast voor een miljoenenserie, is dan meteen de logische vervolgvraag. “Een bizar verhaal, eigenlijk. Ik deed een acteeropleiding en haalde een broodje in de kantine tussen twee lessen. Er lag een verfrommeld papiertje in de hoek en ik bukte om het op te pakken en weg te gooien. En terwijl ik naar de prullenbak liep, zag ik de naam Darren Star staan en ik dacht: dat is de producent van Sex and the City, en dat vond ik een geweldige serie. Toen heb ik contact gehad met de casting director, die steeds maar niet opnam. Ik bleef maar bellen en bellen en toen ze eindelijk een keer opnam, zei ik: Het gaat om de rol van Gabriel. Ik wil dat je zeker weet dat je de juiste beslissing neemt. Toen moest ze lachen en mocht ik auditie komen doen.”

En met dat enige nadeeltje, dat typecast-effect, kan hij nu prima leven. “Ik had dat in het begin heel erg, maar ik heb er vrede mee. Deze rol heeft me zoveel gebracht, ik heb daarna zoveel andere rollen mogen spelen, ben naar Cannes geweest en heb echt het gevoel dat ik nu rustig kan uitbouwen waar ik hierna naartoe wil en wat ik nog meer wil gaan doen.”

Als je het hebt over van 0 naar 100 gaan, dan heb je aan de carrière van Lucas een mooi voorbeeld. “Het succes was voor mij zo ‘overnight’ en zo overweldigend. Ik had ook het gevoel dat ik het niet verdiende en had een beetje last van het imposter-complex. Het was zo snel, zo veel.”

Je woont ook in Parijs, de stad die als een megamagneet zuigt aan alle Emily in Paris-fans. Je zal wel struikelen over de fans.

“Het is grappig, maar als mijn haar langer is en ik een baardje heb, lukt het mensen niet altijd om alle puntjes aan elkaar te rijgen. En als ze me herkennen, zijn ze altijd heel aardig. Ik heb echt een fijne fanbase. Omdat ik niet erg actief ben op social media en niet veel persoonlijke dingen laat zien, heb ik het idee dat mensen mijn privacy ook respecteren.”
Of je acteert gewoon dat jij het niet bent.

“Mensen zeggen wel eens: je lijkt echt op die acteur van Emily in Paris. Dan is het misschien heel verleidelijk om net te doen alsof ik dat niet ben, maar dat geeft een slecht karma. Dus dan zeg ik: klopt, ik ben dat.” Hij lacht bescheiden.

Ik heb in interviews van je gelezen dat je best kunt lachen om de typische Parijzenaar. Ik heb jaren met mensen uit Parijs gewerkt en zie 1 op 1 voorbeelden van de werkvloer terug in Emily in Paris.

“Er mag best een beetje om worden gelachen en het feit dat ze zich aangesproken voelen, betekent dat we het bij het juiste eind hebben.”

Geen kritische Franse vrienden die hun wenkbrauw optrekken bij deze rol?

“Nee, ze zijn alleen maar blij voor me dat ik iets doe wat ik wil en waar ik van houd.”

De laatste vraag is een leuke volgens Lucas. Hij klonk als volgt: als tijd, ruimte, gender en enig ander denkbaar obstakel niet ter zake zouden doen, welke rol zou je dan hebben willen spelen?

“Er zijn twee personages die ik heel graag had willen spelen. Een is Into the Wild, Chris McCandless die gespeeld werd door Emile Hirsch. Over die jongen die naar Alaska reist met de bus, wat ik zelf trouwens ook heb gedaan. Of de rol van Kevin Costner in Dances With Wolves, alles dat over ontdekken en een nieuwe cultuur vinden gaat. In plaats van je eigen culturele waarden aan anderen op te dringen, juist die andere cultuur in zijn waarde te laten. Het resoneert met hoe ik als kind dat veel reisde heb geleerd te leven. Alles dat een open geest en een leeg doek nodig heeft en waarbij je alles dat je dacht te weten over het leven opzij zet.” Geweldige vraag, heb ik mezelf nooit afgevraagd.

Ik vertel hem dat dit me het fijne lijkt aan acteur zijn. De mogelijkheid om zoveel levens te leven.

“Als je werk hebt, zeker. Anders heb je maar één leven en dat is: struggling.”