Real life: Esther heeft ARFID en durft bijna niks te eten

Als baby was Esther, op z’n zachtst gezegd, al een moeilijke eter. Ze at alleen maar beige voedsel. Kort gezegd: voornamelijk brood en pasta. Dat laatste zonder saus, maar wel met Parmezaanse kaas. Op jonge leeftijd werd ze dan ook gediagnosticeerd met ARFID. Esther: ‘Leven met ARFID is echt een handicap waar maar weinig mensen begrip voor hebben.’

ARFID
Esther: ‘Boulimia en anorexia zijn heel bekende eetstoornissen, maar met ARFID zijn maar heel weinig mensen bekend. En helaas: onbekend maakt onbemind. Ik word al snel als een zeikerd weggezet. Een aansteller, en dat terwijl ARFID echt een serieuze aandoening is. Het staat voor ‘Avoidant/Restrictive Food Intake Disorder’. Ik ‘moet’ bepaald voedsel echt vermijden. Fruit vind ik doodeng en er zijn maar weinig producten die ik durf te eten. Nieuwe producten proeven, die voor veel mensen alledaags zijn, zoals blauwe bessen, daar kan ik zo een half uur over doen. Ik krijg overal rillingen over mijn lijf en tranen in mijn ogen. Ik heb therapie gehad voor ARFID en dat heeft wel geholpen. Ik eet bijvoorbeeld niet louter meer beige.’

TWINTIG MINUTEN MET TONIJN OP MIJN VORK
Nieuwe dingen proberen waarvan ze niet weet hoe het smaakt of als ze de structuur nog niet kent, dat durft ze gewoon niet. Door de jaren heen is ze wel steeds meer gaan proberen. Ze probeert zich over de angst heen te zetten, maar het is ‘de hel’. Mijn vriend wilde me laatst sushi met tonijn laten proeven. Dat vind ik dan zó eng dat ik gewoon twintig minuten met die tonijn op mijn vork zit. Ik pulk dan een los stukje tonijn van de sushi zodat ik zeker weet dat ik het snel kan wegkauwen. Na twintig minuten is de geur van tonijn ook niet meer lekker, dus het was een heel nare ervaring.’

BANG VOOR KOKHALZEN
‘Toen ik jong was heeft mijn moeder me uit pure wanhoop wel eens grote sommen geld geboden om gewoon iets te proberen. Een stukje kiwi, een have aardbei. 25 gulden, als ik alsjeblieft maar een klein hapje nam. Maar ik durfde het niet, ook niet voor geld. Als je geen fruit eet, want dat eet ik dus nog steeds niet, denkt iedereen meteen dat je niks lust. Dat is niet zo. Ik eet broodjes kaas, wel altijd jonge kaas. Parmezaanse kaas en jonge kaas zijn de enige kazen die ik durf te eten. En natuurlijk blijft mijn omgeving stimuleren om ook andere kazen te ontdekken. Laatst was ik ergens lunchen met een vriendin. Ze moedigde me aan om een stukje brie te proberen. In het openbaar: verschrikkelijk! Ik ben dan heel erg bang dat ik ga kokhalzen. Of erger: dat ik moet kotsen.’

‘JE WEET NIET WAT JE MIST’
‘Voor mijn therapie was iets nieuws proberen geen optie. In die zin heeft ARFID-therapie me echt geholpen, want ik doe wel echt mijn best om open te staan voor nieuwe dingen. Mensen zeggen vaak ‘Je weet niet wat je mist”. Vroeger dacht ik dan, wat maakt het uit, het interesseert me niet wat ik mis, waarom zou ik het dan proberen? Maar nu sta ik daar wel anders in. Mede door mijn vriend die echt van lekker eten houdt. Hij helpt mij om mijn angst onder ogen te zien. Exposure therapie wordt dit ook wel genoemd. Als hij me mee uit eten wil nemen, grapt hij ook vaak: ‘Zullen we een avondje exposure therapie doen?’’

FRAMBOZEN: TE SPANNEND
‘Tijdens mijn zwangerschap merkte ik dat mijn lichaam heel erg behoefte kreeg aan fruit. Dan slaat dat meteen om in een obsessie. Ik at zoveel ananas dat ik bloedlippen kreeg van het zuur. En meteen na de bevalling, nu veertien jaar geleden, vond ik ananas weer heel eng en heb ik het nooit meer gegeten. Frambozen heb ik twee jaar geleden voor het eerst geproefd. Ze zijn nu in het seizoen, dus heb ik ze dit weekend voor het eerst zelf gekocht. Maar ze eten… dat heb ik nog steeds niet gedurfd. Vanmorgen vond ik het toch weer te spannend.’

GEEN AANSTELLER
‘Mensen zijn niet snel begripvol voor moeilijke eters. Ook omdat ARFID een angst is die niet rationeel is. Esther heeft nog nooit gekotst noch gekokhalsd. Toch blijft die hardnekkige angst. ‘Op mijn wc heb ik een tegeltje hangen. Hierop staat: ‘Een mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest’. Dat gaat bij mij jammergenoeg helemaal op. Ik ben bang dat ik ziek word van nieuwe dingen, ook al is dit nooit gebeurd.’

‘Mensen vinden me raar, trekken het zich ook vaak persoonlijk aan als ik iets niet lust wat ze hebben gemaakt. Ze vinden me ondankbaar. Maar dat is niet zo. Het zit allemaal in mijn hoofd. Ik word vaak weggezet als ‘die zeikerd’, ik vermijd etentjes als de pest, kantoorlunches zijn de hel en in het verleden zijn relaties stuk gegaan om mijn ARFID. Het is natuurlijk ook niet gezellig als je date bijna niets durft te eten. ‘Komt die showstopper ook mee?’ vroeg iemand laatst aan mijn vriend. Het was niet de bedoeling dat ik dit hoorde, maar mijn oren functioneren toevallig wel heel goed. Dat is dan heel kwetsend.’

Esthers naam is vanwege privacyredenen gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie. Wil je ook (anoniem!) een persoonlijk verhaal kwijt? Dan kun je ons mailen op info@favorflav.com.