Dit is de lekkerste chips van de wereld

Jaloers ben ik niet zo heel snel, maar Mara Grimm heeft wel een hoog jaloersmakend gehalte. Ze woont half in Parijs, heeft een garderobe waar ik van aan de hartbewaking moet en mag voor haar werk, ze is culinair journalist, eten in de beste restaurants. Deze week testte ze voor haar nieuwsbrief 60 soorten chips. Ik bedoel: jaloers.

Lieve Mara, je boek Bon Appétit Paris is geweldig, net als je nieuwsbrief (je bent naast Alison Roman de enige bij wie ik betaal voor de nieuwsbrief) en ik ga altijd als eerste naar jouw recensie in Het Parool.  Als je je leven vandaag een cijfer zou geven, wat zou het zijn en waarom?
Een 9,5. Ik wilde al mijn hele leven precies vier dingen: schrijven, boeken maken, moeder worden en in Parijs wonen. Ik leef dus inderdaad mijn eigen droom. Die halve punt aftrek is omdat mijn werk altijd doorgaat. Laatst was ik in Rome om een paar dagen uit te rusten, maar daar ontdekte ik een aantal restaurants die zo goed waren dat ik daar dan toch weer over wil schrijven. Zo gaat het altijd: geen vakantie is veilig, zeker niet sinds ik mijn favoriete adressen in mijn nieuwsbrief De Tafel van Grimm deel.

Deze week werkte je je door 60 zakken chips omdat je vond, zo mee eens trouwens, dat chips een positiever voetlicht verdienen. Hoe kwám je überhaupt aan 60 soorten chips?
Ja, die chipstest escaleerde nogal. Ik wilde afrekenen met het onderuit-gezakt-op-de-bank-hang-imago dat chips in Nederland hebben, want in Spanje staan ze gewoon op tafel bij het aperitief. Daarom wilde ik mijn nieuwsbrieflezers een lijst sturen met een paar écht goede soorten. Maar toen ik mijn oude favorieten naast elkaar proefde, ontdekte ik zulke grote verschillen dat ik nieuwsgierig werd naar meer. Voor ik het wist sloeg ik overal in. Van Appie tot Lidl en van delicatessenwinkel tot webshop. Mijn keuken heeft dagen vol halflege zakken chips gelegen. Er kwam geen einde aan, maar ik heb ze wél gevonden: de allerbeste chips. De nummer 1 (de chips van het Spaanse merk Sarriegui) is helaas alleen nog te koop bij een handjevol delicatessenwinkels, maar als het aan mij ligt komt daar snel verandering in. Zelf wil ik in ieder geval nooit meer anders.

HEMA scoorde verrassend hoog, die ga ik door jou dus meteen kopen. Dat is dus meteen wat ik zo leuk aan jou vind: je bent chic maar nergens te goed voor. Wat maakt de HEMA-chips tot zo goed in zijn soort?

Een kleine kanttekening: het ging uitsluitend om de naturelchips van de HEMA, niet om de rest. Ik miste de aardappelsmaak die je bij de echte top wél hebt, maar de prijs-kwaliteit is heel goed. Belangrijk is de textuur: die naturelchips van HEMA zijn lekker dun, crispy en luchtig-krokant, heel elegant eigenlijk. Juist dat vond ik bij veel andere huismerken tegenvallen: de meeste chips zijn zo dik gesneden dat ze keihard zijn.

Hoe houd jij het lichaam enigszins in toom met al dat eten? Of zijn dat de Parijse wandelingen die hun werk doen?
Mode is mijn redding; ik wil per se in Dries Van Noten kunnen. In Parijs loop ik daarom inderdaad veel, gemiddeld 15.000 stappen op een dag. En ik probeer die eindeloze hoeveelheid diners te compenseren door thuis veel groenten te eten.

Oké Mara, terug naar deze rubriek. Het is vrijdag 17:00 uur. Waar ben je, wat doe je, zit er iets in je glas?
Vanavond ga ik eten voor Het Parool, dus rond 17:00 uur zit ik nog middenin de voorbereiding. Ik lees me altijd goed in en ik verheug me er enorm op. Het is en blijft namelijk een magisch moment: voor de eerste keer een nieuw restaurant binnenstappen. Verder is het vooral keihard werken, want ik let overal op, ook wat er aan de tafels naast me gebeurt.

Hoe ziet een gemiddeld Mara-weekend eruit?
Omdat ik veel reis en vaak buiten de deur eet, probeer ik op zaterdag juist zo min mogelijk te plannen. Het liefst sluit ik me op met een stapel boeken, haardvuur aan en mijn telefoon op stil. Maar niet zonder eerst uitgebreid boodschappen te doen. Ik heb vaste plekken waar ik mijn spullen haal: als ik in Amsterdam ben ga ik naar Casa del Gusto in de Kerkstraat, de beste Italiaanse delicatessenwinkel van Nederland waar ze ook goede groenten, brood en fantastische pasta hebben. In Parijs loop ik altijd naar Au Bout du Champ in de Rue des Martyrs: zij verkopen groenten van boeren uit de buurt van Parijs.

Stel, aardse zaken als tijdverschil, vliegschaamte, geld en reistijd bestaan even niet. Hoe ziet jouw ideale weekend er dan uit? Beginnen in Amsterdam en dan via Parijs naar het New York waar wij elkaar ooit ontmoetten?
Oh ja, dat diner in New York was zo leuk! In Amsterdam eet ik graag bij Kaagman & Kortekaas, dus daar zou ik beginnen. De volgende ochtend pak ik de trein naar Parijs en lunch ik bij Le Servan. ’s Avonds dineer ik bij Maison Sota voor we naar New York vliegen. Daar wil ik cheong fun ontbijten in China Town en lunchen bij het nieuwe Foul Witch. Ze zijn net open, dus ik ben er nog niet geweest, maar ik ben zo benieuwd dat ik er bijna een ticket voor zou boeken.

Wat lees, luister en eet je graag in het weekend?
Mijn zaterdag begint uiteraard met Het Parool. Ook toen ik nog niet voor de krant werkte, was het openslaan van de PS van de Week al het startsein van mijn weekend. Daarnaast ligt er altijd wel een stapel nieuwe kookboeken op de keukentafel op me te wachten. Doordeweeks lees ik uitsluitend alles vanaf mijn laptop of telefoon, in het weekend stort ik me op print. Ik hou zo van de geur van inkt en papier.

Welke podcasts zijn favoriet bij jou?
Ik luister graag naar The Dave Chang Show van de New Yorkse chef Dave Chang. Nog een aanrader: Ruthie’s Table. Daarin praat Ruth Rogers van The River Café in Londen met acteurs, schrijvers en kunstenaars over eten.

Heeft de zondag voor jou een andere sfeer dan de zaterdag?
In zondagen zit meer vertraging. Vooral in Parijs is het dan heerlijk rustig en is het net alsof je de stad voor jezelf hebt. Bovendien ben ik na een dag vol boeken weer opgeladen en heb ik zin om mensen te zien: ik hou van lange lunches op zondag, het liefst met vrienden of familie.

Wat staat er op je lijstje van je hier-moet-en-wil-ik-nog-naartoe-restaurants?
Dat zijn er zo idioot veel dat ik per land lijstjes bij houd. Momenteel focus ik me op Japan, waar ik eind volgende week met mijn zoon naartoe ga. Ik verheug me vooral op Gion Matayoshi in Kyoto.

En dan de maandag. Hoe laat begint die weer en wat ga je allemaal doen?
Ik begin het liefst zo vroeg mogelijk met schrijven. In een ideale wereld laat iedereen me tot 13:00 uur met rust zodat ik onafgebroken kan werken. Daarna ga ik lunchen; als ik in Parijs of op reis ben is dat altijd buiten de deur, meestal om nieuwe adressen te spotten voor mijn boeken of nieuwsbrief.

Wil je ook elke twee weken Mara’s nieuwsbrief met lekkerste adressen en de laatste foodtrends ontvangen? Lid worden van De Tafel van Grimm kan via de link.

Fotocredits portretten van Mara: Linda Stulic voor Het Parool