May’s Memory trip

Toen ik twaalf was, gooiden mijn ouders het roer stevig om. Van het midden van het land verhuisden we naar Zeeland. Ik herinner me hoe de XXL-verhuiswagen zuidwaarts reed en wij er met onze lichtgroene Volvo 760 GLE (destijds echt het summum, hoor) achteraan gingen. Op een kruispunt bij Kruiningen werden we door de politie aangehouden vanwege een wat aparte U-turn. We kenden de weg nog niet op ons duimpje, en mijn moeder voelde zich licht ongemakkelijk omdat de hele achterbak vol lag met zilverwerk en contant geld. Probeer dan maar eens geloofwaardig uit te leggen dat je aan het verhuizen bent en je kostbare spullen liever zelf vervoert.

De Volvo en Zeeland zijn twee belangrijke ijkpunten uit mijn jeugd. Na de GLE kwam er een andere Zweedse vriend, die me menig keer van Wemeldinge naar Goes bracht als het zó hard regende dat mijn moeder het niet aankon om mij om 07:30 uur over de sluizen te zien fietsen.

Vorige week kwamen die twee elementen onverwachts samen toen Volvo Car Nederland me uitnodigde voor een charity roadtrip. Tijdens deze rit maakten we niet alleen een toevallige reis door memory lane, maar bezochten we ook hun community partners – organisaties die, net als Volvo, streven naar een veiligere wereld. Zo waren we te gast bij de Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij in Stellendam – daar surfde mijn broer vroeger altijd – voor een activiteit met vrijwilligers, en kregen we van Veilig Verkeer Nederland een remwegdemoen spoedcursus remmen. Door deze bezoeken brachten we stilletjes een mooi bedrag bij elkaar, dat we aan het einde van de dag overhandigden aan  Trafvic Kids Het doel van TrafVic Kids is het ontwikkelen van specialistische hulp voor kinderen die een dierbare verloren hebben in een verkeersongeluk.

Afijn, ik reed dus echt recht mijn memory lane op in mijn volledig elektrische EX40Volvo. Een heerlijke auto die nog steeds de klassieke Volvo-waarden van veiligheid, familie en betrouwbaarheid in zich heeft, maar intussen een stevige glow-up heeft ondergaan, zoals mijn dochters zouden zeggen.
De auto is niet langer hoekig, maar heeft organische vormen en een interieur dat aanvoelt als een warme huiskamer. Volvo is met de tijd meegegaan: naast betrouwbaar en veilig is duurzaamheid een belangrijke pijler geworden, getuige het grote aantal elektrische en plug-in-hybrids. Ook aan innovaties geen gebrek. Zo had “mijn” Volvo de one-pedal drive, waarbij het gaspedaal ook als rempedaal fungeert. Vind je dat vervelend? Dan kun je het gewoon uitschakelen. Ook de Harman Kardon-audio-installatie beviel me uitstekend.

Ondertussen leerde ik meer over wat veiligheid voor Volvo betekent. Hun ambitie is om naar nul botsingen te streven, met als ultieme doel nul dodelijke verkeersslachtoffers of zwaargewonden. Volvo ontwierp de driepuntsgordel, de kooiconstructie en voorziet hun auto’s natuurlijk van airbags. Niet lang geleden bleek dat veel automerken crashtesten alleen uitvoeren met mannelijke dummy’s van gemiddelde lengte en gewicht, waardoor airbags niet optimaal getest zijn op vrouwen en kinderen. Volvo doet dit wél – en deelt hun bevindingen zelfs openbaar, zodat andere automerken kunnen profiteren van hun kennis. Ook produceert Volvo geen auto’s die harder kunnen rijden dan 180 kilometer per uur. Waarom zouden ze? Je mag het nergens rijden en het is alleen maar levensgevaarlijk. Alles draait om veiligheid.

Omdat veilig materiaal slechts één kant van de medaille is, kregen we een remwegdemonstratie van Veilig Verkeer Nederland. Daardoor begreep ik ineens waarom die 30 km/h-grens in de bebouwde kom zo belangrijk is. De remweg bij 50 km/h is vier keer langer dan die bij 30 km/h.
Had ik dat maar geweten toen ik op mijn 23ste op de Larenseweg net iets te laat op de rem trapte en de auto voor me een stevig kusje gaf. Maar goed, dat was in een Alfa Romeo. In een Volvo was dat vast niet gebeurd.