Nog even over Society of the Snow

Ik dacht dat ik na Beautiful Boy qua heftigheid niet zo snel iets zou zien wat dit zou overtreffen, maar toen was daar een lange woensdagmiddag naast een zieke dochter en kwam La sociedad de la nieve voorbij, een film over de vliegtuigramp in het Andesgebergte in 1972 waarbij een rugbyteam 72 dagen in de sneeuw in het Andesgebergte moest zien te overleven.  De film is de Spaanse inzending voor de Oscars en heeft de nominatie al binnen. De ramp is eerder verfilmd in Alive, maar deze film van Juan Antonio Bayona is wel de allerbeste versie denkbaar en wel hierom.

1. Hij interviewde de nabestaanden meer dan honderd uur

2. Hij schoot de film op chronologische volgorde
Heel ongebruikelijk omdat scènes niet in chronologische volgorde filmen (omdat je bijvoorbeeld alles wat op een bepaalde locatie gebeurt in één keer opneemt) veel goedkoper is en sneller gaat. Hij wilde door het chronologisch te filmen het echte karakter meer benaderen. Zo zie je de acteurs vermageren en verwilderen, dat hun nagels groeien en hun huid vies wordt.

3. Hij filmde op de echte plek waar het vliegtuig gecrasht is
Ook weer een voorbeeld van iets dat je in het belang van geld niet zou doen, want filmen op deze hoogte op deze onbegaanbare plek is duur en gevaarlijk, maar hij wilde het per se.

4.  Hij koos voor onbekende acteurs en mensen die überhaupt nooit echt hadden geacteerd
Dit omdat hij wilde dat het groepsgevoel dan duidelijker naar voren kwam en zodat er niet één acteur is (zoals Ethan Hawk in Alive) die veel beroemder is dan de andere en daardoor een grotere rol zou krijgen. Voor hem was het belangrijk dat je de groepsdynamiek goed zag.

5. Er werden 138 dagen gefilmd met een budget van 65 miljoen euro
Er rekening mee houdend dat de acteurs geen topsalarissen verdienden en het grootste deel geïnvesteerd werd in de daadwerkelijke opnames, kun je ervan uitgaan dat er heel veel geld is gestoken in de opnames zelf.

6. Sommige overlevenden zitten in de film
Zo speelt Carlitos zijn eigen vader, zit Nando Parrado in een van de vliegveldscènes en zo zit het neefje van Numa Turcatti ook in de film.

En in het echt was het allemaal nog erger.
·      Nando en Roberto hadden maar voor drie dagen eten tijdens hun tocht naar Chili in plaats van voor tien dagen zoals in de film wordt gezegd. De tocht duurde namelijk ook tien dagen.

·      Nando en Roberto zie je in de film nadat ze een man op een paard hebben gezien al etend in een boshut, maar in werkelijkheid duurde het nog tien uren voordat de man weer bij hen terug was. Wel had de man van de andere kant van de rivier een brood toegeworpen, dus ze hadden iets te eten, maar niet zo overdadig als het in de film lijkt.

·      De overlevenden zeiden in eerste instantie dat ze in leven waren gebleven op kaas en crackers die in het vliegtuig lagen, want ze wilden eerst aan hun eigen familie vertellen dat ze hadden moeten overleven door de lichamen van de overleden anderen te eten.

·      De plek van de crash is de Valle de las Lágrimas genoemd, ter nagedachtenis aan de ramp. De redders zijn teruggegaan naar de plek waar ze de overblijfselen van de lichamen hebben begraven en een kruis hebben neergezet.

Beeld: Netflix ‘Society of the Snow’