Waarom het goed is als je eerst een hekel had aan je lover

Het is misschien een vreemd verhaal en het zal vast niet heel erg vaak voorkomen, maar toen ik mijn lover leerde kennen vond ik hem echt een ontzettend vervelend mannetje. We moesten een paar maanden samenwerken, maar ik kreeg het idee dat hij enorm aan het ‘mansplainen’ was. Alsof hij dacht dat ik niet begreep waar we het over hadden in vergaderingen. Ik ben er niet zo goed in om dat soort irritaties weg te wuiven, wat ervoor zorgde dat we vrij regelmatig in discussies verwikkeld raakten. We telden allebei de dagen af tot we niet meer met elkaar hoefden te werken, zo onmogelijk was deze samenwerking voor ons.

Toch gebeurde er uiteindelijk iets vreemds, want één teametentje en de strijdbijl werd begraven. We zagen toen pas hoe we in een informele, sociale setting waren en we bleken het per ongeluk ontzettend gezellig te kunnen hebben. Inmiddels zijn we al een behoorlijke tijd verder en ik blijf het grappig vinden om eraan terug te denken hoe stom ik hem heb gevonden in die eerste paar maanden dat ik hem kende. Het lijkt er zelfs op dat die discussies van toen ook ergens goed voor zijn geweest. We hebben immers de lelijkste kanten van elkaar gezien en weten hoe vals we uit de hoek kunnen komen, maar weten nu ook dat het uiteindelijk wel weer meevalt hoe stom de ander is. Dat komt best goed uit wanneer we het tegenwoordig nog ergens niet eens over zijn.

Misschien dat het dus eigenlijk wel goed is om eerst de meest vervelendste en onaardigste kant van je lover mee te maken, want zijn of haar leuke kanten springen er dan des te meer uit zodra je ervoor openstaat om die te zien. Het is dus niet zonder reden dat er zoveel romcoms zijn bedacht over het thema van de hoofdpersoon en die vervelende collega’s die opeens smoorverliefd op elkaar worden. Het is toch echt gebaseerd op waargebeurde verhalen.