Wat ik vond van de nu al veelbesproken film Back to Black over Amy Winehouse
Bijna dertien jaar geleden was in het nieuws dat Amy Winehouse was overleden aan een overdosis alcohol, vorige week stond ik met een glaasje bubbels bij de Londense wereldpremière van de nieuwe biopic over de zangeres. Als pers, nota bene. Dat is zo ongeveer het meest cru aan het hele verhaal, want verrassend genoeg is de film die morgen in de Nederlandse bioscopen verschijnt er niet een om traantjes bij te laten. Back to Black is eerder een liefdesverhaal met de tragische afloop die we allemaal al kennen, vanuit een oogpunt zoals je haar verhaal niet eerder hebt gezien.
Back to Black vertelt het leven van Amy Winehouse vanaf de tijd dat ze een jong meisje is in een joods gezin, nog voordat ze haar kenmerkende beehive draagt, volgeklad is met tattoos en sigaretten haar grootste zonde zijn. Het toont de (fictieve) ontmoeting met Blake Fielder-Civil, hun rollercoasterrelatie, maar ook de inspiratie die ze daaruit haalt voor het schrijven van haar grootste succesalbum Back to Black. Haar weg naar succes, waarin haar grootste drug eigenlijk de liefde is. Daarmee wordt het een film waarbij je niet hoeft weg te kijken.
Over de trailer was gelijk al het een en ander te doen: hoofdrol Marisa Abela zou niet goed genoeg zingen en ze zou te knap zijn. Over dat eerste kunnen we kort zijn: als wat Amy Winehouse deed makkelijk was, zou ze niet zo’n wereldster zijn geweest. Petje af voor de zangkunsten van Marisa, die inderdaad niet zingt als Winehouse en soms te hard probeert, maar wat mij betreft een bewonderingswaardige gooi doet naar een behoorlijk inlevingsvermogen. In aanloop naar de film kreeg ze elke dag twee uur zangles. De kritiek op haar knappe koppie snap ik wel. Waar Amy van powervrouw in een fragiel vogeltje met een drank-, drugs- en eetprobleem veranderde, blijft Marisa tot in de laatste scène mooi. Met één tandje minder dan, dat wel.
Met Back to Black wilde regisseur Sam Taylor-Johnsson Amy Winehouses stem teruggeven. Ze probeert niet te verklaren waar het mis ging, maar wil het verhaal van de krachtige vrouw achter alle ellende laten zien. En dat vanuit een nieuw perspectief, het hare, voor zover dat kan uit songteksten en interviews. Vriend Blake is hierin niets minder is dan de liefde van haar leven, haar vader haar beschermer en haar oma haar grote stijlvoorbeeld, en dat terwijl een groot deel van de wereld dat door de media heel anders ziet en de media in Back to Black juist de enige echte schurken zijn.
Controversieel dus, ja. Probeer maar eens een film te maken zo kort na iemands dood, terwijl de hoofdpersoon nog vers in het geheugen staat van fans die in de tussentijd gevoelsmatig amper ouder zijn geworden. Een big budget film in de schijnwerpers zetten over iemand voor wie de schijnwerpers haar einde betekenden. Een bold move waar je kritiek op kunt verwachten, maar die wél mooi is uitgevoerd en zeker voor de onbevooroordeelde kijker een bioscooptip is. Lovende recensies zijn er inmiddels namelijk ook volop. Kritische bril af dus, onderuit zakken en dan naar huis voor Amy Winehouse op repeat. Want laat die waanzinnige stem vooral ook voor zichzelf spreken.
