Wat je 100% zeker herkent als je een ex na jaren per ongeluk tegenkomt

Nietsvermoedend zat ik in een koffietent. Met mijn kinderen. Gefocust op het fruithapje en de pannenkoek van mijn zoons, raak ik aan de praat met een leuke, zwangere vrouw. We kletsen, haar kind speelt met die van mij. En dan komt haar man erbij. Hij had koffie gehaald. Ik werp een halve blik op links, want ja, veel kinderen om op te letten. Wacht eens even. Ik ken hem ergens van… Kijk ik goed? Is dit… Toch?

God, ja, ik ken hem inderdaad. Ik moet even drie keer kijken, want ja, de tijd, het is ruim tien jaar geleden. Hij is veranderd. Maar toen waren wij wel iets. Mijn ex dus, in het wild. Hier in die koffietent, tussen mijn kindjes. Sta je dan. Wat herken je sowieso als je een ex na al die tijd weer tegen het lijf loopt?

1. Is het ongemakkelijk? Ja, een beetje. En ook weer niet. Want je bent allebei happy verder gegaan met je leven, dus it’s fine.

2. Zeg je elkaar gedag? Hoeft niet. Een kleine knik of zwaai is voldoende. Maar je kunt ook best een praatje maken hoor, want het is oké.

3. Toch ga je er weer aan denken. Hoe dat ooit was. Dat is onvermijdelijk. Doet hij vast ook.

4. Je denkt voor één tel even aan hoe jullie kinderen er dan uit hadden gezien.

5. Ach, onzin. Je bent gelukkig zoals je nu bent met degene met wie je bent. Maar even loeren hoor. Met wie is hij uiteindelijk gesetteld? Is ze knap? Leuk? Ja, eigenlijk wel. He did good. We gunnen het hem maar.

6. Woont hij nou serieus bij jou in de buurt? Je bent hem daar namelijk toch tegengekomen. Alsjeblieft niet, toch?

7. Eens in de zoveel jaar een spontane ‘hi, hoe is het met jou?’ is namelijk natuurlijk prima, maar niet elke week samen in de speeltuin of op het terras.

8. Het is toch wel erg lekker dat één van mijn kinderen gaat piepen. Ik pak mijn spullen in en smeer ‘m. Goddank. We hoeven ook niet uren naast elkaar koffie te leuten, toch? Onze tijd is voorbij. Snel naar mijn eigen leuke vent.