Wat je dus NOOIT moet doen in Florence

Florence is fantastisch, daar kunnen we het heel lang en bijzonder kort over hebben. Ik ben er vaak geweest. Met de auto. Op doorreis. Dit keer vlogen we van Amsterdam naar het vliegveld van Florence. En daar boekten we een huurauto die ons naar Volterra zou brengen. En dat, lieve lezers, dat moet je dus niet doen. Nooit niet doen.

Ten eerste is de autonoleggio (autohuur) niet op het terrein van het vliegveld, maar moet je met een pendelbusje naar een ander gebied. Dat kost je allemaal minstens een kwartier. Op de heenweg is dat nog niet zo erg. Je hebt zin in de vakantie, je hebt geen deadline. Het hotel zal niet piepen of ophouden te bestaan en veranderen in een fata morgana als jij niet op tijd binnen bent. Maar andersom is het een ander verhaal. Staat het vliegveld van Firenze al aangegeven alsof ze de wheel of fortune app hebben gebruikt om te besluiten bij welke afslag ze wel en bij welke lekker geen bord zouden plaatsen, de parkeerplaats van de huurauto’s vinden is pas echt hogeschool spoorzoeken. Ik had Waze in de linkerhand en Google Maps in de rechterhand en heb nog minstens twee keer op een y-splitsing mijn geliefde tot stilstand gemaand om uit te vlooien welk pad we zouden vervolgen. Waren er bordjes? Heus. Af en toe. Of ze waren krom zodat net de cruciale P niet leesbaar was.

Toen we de auto eenmaal hadden teruggebracht, wachtten we op het pendelbusje. Die kwam goddank na een minuut of vijf al om het hoekje. Wat we niet wisten, is dat zij zojuist een poging hadden gedaan om in het Guinness Book of Records te komen met het met zoveel mogelijk mensen in een pendelbusje proppen. Die moesten er eerst uit. Kinderwagens, hutkoffers, halve dorpen. Het duurde een minuut of zeven voordat wij konden instappen.

Dat was dus eigenlijk de moraal van dit stukje. Huur geen auto in Florence op het vliegveld. Maar toen kwamen we – ik ben blij dat ik de hartslagmeter van Ronaldo niet heb, want die was ontploft, denk ik – en daar zagen we een rij voor de douane zo lang dat de moed mij in de slippers zakte. Een mondje Italiaans praten kan nog wel eens helpen, zo ook in dit geval. Een knikje en de gordel die ons van de hemel scheidde, ging even naar beneden. We mochten door. Daarna volgde een speurtocht door het vliegveld waar de informatieborden niet werkten en waar wel stond dat je naar gates liep, maar niet naar welke dan precies. Ken je de caviarace van Fred Oster’s weekendquiz? Waar cavia’s door houten poortjes het einde moesten zien te bereiken? Dat gevoel en dan met stress.

Daarna volgde nog een heerlijk half uurtje in de pendelbus die ons naar het toestel zou brengen, maar die geen chauffeur had en waar een man en een vrouw in een rolstoel het zelf maar een beetje moesten uit zien te zoeken. Dat ik straks misschien pech zou hebben en de bus precies zou gaan rijden op het moment dat ik even was uitgestapt om hen te helpen, kon me even echt allemaal niet meer schelen. En nu zit ik in het vliegtuig wachtend op het moment dat we opstijgen en ik een glaasje wijn mag bestellen.

Fijn weekend voor jullie en wees gewaarschuwd.