Kunnen we in gódsnaam iets meer voor onszelf houden?
Zonder er echt bij na te denken klik ik in mijn (meer dan) dagelijkse scroll-rondje Instagram open. Een leuk interieur, een dromerige vakantiebestemming, een huilfoto (?) en een kolfapparaat zijn de opbrengst.
Mensen, waarom delen we dit? Ik ben een groot voorstander van keeping it real, begrijp me niet verkeerd. De rondingen van Miljuschka kunnen me niet vaak genoeg in beeld verschijnen net als Vivian Hoorn die uiterst bedreven is in het korreltje zout uitserveren. Maar de motivatie om alles maar online te slingeren ontgaat me volledig.
Snot overgoten gezicht
Waarom zou je online álles met de wereld willen delen als je dat in het dagelijks leven ook niet doet? Ik zit er volstrekt niet op te wachten dat mijn buurvrouw mijn verlopen gezicht ziet na een huilbui. Of dat mijn collega de moedermelk uit het kolfapparaat ziet lopen als ik iets te overhaast door moet naar de volgende klus. En het gaat me eigenlijk niet eens om deze specifieke thema’s, maar vooral om het concept over sharing. We delen de godganse dag maar alles met de hele wereld, dat je bijna zou vergeten dat dit helemaal niet hoeft. Het is geen verplichting, niemand vraagt het van je.
Het voelt me allemaal wat te geforceerd als influencers, die uiterst bedreven zijn in magische situaties schetsen, er ineens zo’n stukje ongeluk of ongemak in gooien. Alsof ze willen benadrukken dat ze ook maar mens zijn. “Ja, ik verblijf maandelijks in het poepsjieke Plaza Athénée in Parijs lieve volgertjes, maar ook ik heb PMS en voel me ellendig.” Hou op met me. Ik wil ook geen foto van het betraande en met snot overgoten gezicht van mijn tante Agaath, dus waarom zou ik het wel van jou willen zien? Bel je vriendinnen gewoon maar als je verandert in een furie met menstruatiepijn. Dat doe ik ook.
Georkestreerde ongein
Ik maak trouwens met liefde een uitzondering voor de echte mensen die consequent alleen maar de waarheid delen online. Waar het dagelijks leven nooit opgepoetst wordt en alles is zoals het is. Je weet waarom je die persoon volgt, je weet dat het niet mooier gaat zijn dan het is, je weet dat je na de foto van een kerstdiner gegarandeerd een foto ziet met de broek op het vreethaakje. Hulde! Maar stop gewoon met die georkestreerde ongein waarbij af en toe ineens wat menselijkheid geëtaleerd wordt. Alleen om maar een beetje benaderbaar te blijven voor je lieve kijkbuiskinderen online én om de adverteerders binnen te slepen. Laten we dat vooral niet vergeten.
