Lieve Manuela,

Natuurlijk hadden we het bericht gehoord. Van jou en het scooterongeluk. En ja, ook dat je in coma lag. Maar op de een of andere manier, kerstdrukte, vakantie, verdween jij weer even naar de achtergrond. Ook omdat ergens een gevoel leefde van: ‘Die Manuela, die komt er wel weer bovenop.’ Ik zag je in gedachten al over een jaar in een mooi interview geportretteerd over het ongeluk, de val en de klim die volgde. Je zou vertellen wat het je gebracht had. Want als je iets bent, dan is het een optimist. Altijd op zoek naar het glanzende randje van de donkere wolk.

“We zullen haar moeten laten gaan.”

Dat verwachtte ik. Manuela die ook dit had overwonnen en weer met haren zo uitbundig als je geest kleur zou geven aan het leven.
Maar dat is dus niet zo.
“Dat het deel dat een mens een mens en Maan dus Maan maakt, is weg.” Zo prachtig formuleerde je geliefde het aan de pers. “We zullen haar moeten laten gaan.”
En daarmee was die alles-komt-goed-droom in één klap uiteengespat. We moeten wennen dat jouw geliefden je zullen laten gaan. En wij dus dat we je nooit meer gaan zien. Niet bij De Vrienden van Amstel, niet ergens met je bijzondere vriendinnen Xandra Brood, Zygia Jongbloed of Louise Schiffmacher. Vrouwen voor wie je zoveel betekent. Voor de kinderen van Xandra ben je als een tweede moeder, zo begreep ik. De vrouw vol levenslust is bijna weg. De deur naar boven, dat hoop ik zo, dat daar een boven is, staat op een kier.

Lieve Manuela, ooit ben ik in jouw huis geweest. Een explosie van kleuren, warmte was het. Er logeerde een vriend die tijdelijk onderdak nodig had. Hij had een eigen ijskast. Die lag vol met blikjes bier. Dat vond je grappig.

Lieve Manuela, jij bent alle kleuren en straks, binnen veel en veel en veel te korte tijd, kleuren al die kleuren zwart. Gitzwart.

Ik wens jou liefs en je geliefden kracht,

May