Even over Dianne, de ex van Tygo Gernandt

Dianne van Engen, de ex-partner van Tygo, heeft haar verhaal gedeeld over wat er tussen hen is gebeurd. De beschuldigingen zijn ernstig: fysiek en seksueel geweld.  De zaak raakt me diep én de manier waarop dit conflict wordt uitgevochten. Niet alleen in een veilige, professionele omgeving, maar op de bladzijden van een roddelblad. Alsof het al niet genoeg is om beschuldigd te worden, wordt Tygo nu ook veroordeeld in de publieke arena, zonder dat hij zich kan verdedigen.

Ik vind het heftig om te zien hoe weerloos mannen soms kunnen zijn. Want laten we eerlijk zijn: in een wereld waarin ze gezien worden als sterk, onverschrokken en soms zelfs onverstoorbaar, is er maar weinig ruimte om hun kant van het verhaal te laten horen. Het is alsof de samenleving al een oordeel klaar heeft voordat ze de feiten kent. En dat doet pijn, want diezelfde mannen, zoals Tygo Gernandt in dit geval, lijken soms speelbal te worden van publieke opinie en persoonlijke agenda’s.

Dianne heeft zelfs een video van een escalatie tussen hen gedeeld. Wat ik zag, vond ik naar, vreselijk donker en grauw maar hoort het in het publieke domein? Namelijk op een plaats waar beide personen gehoord en gewogen worden. Een vrouw, wat zeg ik; ieder mens moet altijd serieus genomen worden als ze hun verhaal doen. Maar hier zie ik ook een man die zich nauwelijks kan beschermen tegen een storm van beschuldigingen en verhalen die steeds breder worden uitgemeten.

Wat me het meest zorgen baart, is hoe dit verder ging. Niet alleen werd er aangifte gedaan – wat  krachtig en noodzakelijk is – maar het hele verhaal kwam ook bij Privé terecht, inclusief privéberichten van Tygo aan een andere vrouw. En dat voelt verkeerd. Niet omdat ik wil goedpraten wat er mogelijk is gebeurd, maar omdat dit geen rechtvaardigheid is. Dit is publieke executie. Wat er tussen Tygo en Nicolette Kluijver speelde, heeft niets met deze zaak te maken, maar nu ligt haar leven ook op straat.

Waarom gebeurt dit? Waarom wordt de grens niet bewaakt tussen gerechtigheid en sensatie? En wat zegt het over ons dat we dit allemaal slikken alsof het normaal is? Het enige wat ik kan denken, is hoe we als samenleving falen wanneer we geen ruimte laten voor nuance, wanneer we een man schuldig verklaren zonder proces.

Ik begrijp de pijn en je noodzaak om gehoord te worden en aangifte doen en een situatie als dit openbreken is dapper. Maar  er zijn manieren om je verhaal te vertellen zonder anderen te beschadigen. Laat gerechtigheid haar werk doen in een rechtbank, niet in de kolommen van een weekblad. Want als we niet oppassen, worden mensen veroordeeld zonder kans om zichzelf te verdedigen – en dat mag niemand overkomen. Ik denk steeds maar; iedere crimineel heeft recht op terugkeer in de maatschappij. Maar degenen die nooit veroordeeld worden, maar wel in de media voor de leeuwen zijn gegooid, die mensen hebben levenslang.