amayzine memories
(want ik vlieg uit)
Ja, vandaag is de dag die ooit zou komen. Ik ga het veilige Amayzine-nest verlaten. Na 3 jaar, 3 maanden en zéker 2500 posts verder (dit is een gok, maar ik zit er niet er ver vandaan, denk ik) ga ik mijn bureautje opruimen. Soms is het tijd voor nieuwe stappen, maar met zo’n fijne leerschool in mijn bagage, durf ik die wel te nemen.
Als afscheid een collectie van leuke en mooie momenten uit de afgelopen jaren. Herinneringen die ik voor eeuwig koester. Want echt, werken bij Amayzine is helemaal het einde.
1. Ik stuurde May-Britt een mail, op 19 maart 2013 om precies te zijn, met iets in de trant van: “Hé, ik weet even niet zo goed wat ik wil in het leven. Na 6 jaar fulltime in de horeca gewerkt te hebben, ben ik toe aan iets anders. Mag ik eens bij jou komen kijken? Schrijven lijkt me erg leuk, vooral over eten, hoewel ik ook alle mode bladen verslind. Ik heb al een heel coole tas (Gucci), maar ik loop wel echt alleen op sneakers.”
Een week daarna zat ik tegenover haar en vroeg May of ik mee wilde springen in het nieuwe avontuur dat Amayzine heette. Een online fashion en lifestyle magazine bestond in Nederland toen nog niet.
“Je mag restaurants testen, de nieuwste sporten uitproberen, we gaan naar alle Fashion Weeks en dan ga jij op zoek naar de lekkerste en gezondste tentjes.” Ik zei meteen: “JA, ik doe mee.” De beste beslissing ever.
2. Wacht, ik zet eerst even het nummer “Amazing” van Seal op, doe jij dat ook (dat kan hier)? Dat brengt me meteen terug bij het gevoel dat we in onze startfase hadden. We waren nog niet online, maar wel bijna. Ik verzamelde nummers waarin het woord ‘amazing’ lekker vaak werd gezongen. Zoals door Bruno Mars in het nummer ‘Just the way you are’. Dat nummer is een beetje de soundtrack van onze site geworden.
3. May en ik begonnen letterlijk op een zolderkamer (wel in een gigantisch pand, maar wij hadden een klein kantoortje in de nok). Om de boel een beetje in te richten, gingen we boodschappen doen: multomappen, zo’n giga groot schrijfblok van 1 bij 1 voor op onze bureaus, een vaas, een bos bloemen en een prikker waar we al onze (declareer)bonnen op kwijt konden. We leerden al snel dat een bonnetje met een gaatje voor de belasting niks waard is. Ik kan je vertellen: veel wijzer zijn we inmiddels niet geworden.
4. Als je bij Amayzine werkt, praat je in no-time in afkortingen. Ik geloof dat ik er nota bene zelf mee begonnen ben, en iedereen heb aangestoken. Agenda is agen, relatie is een rela, enthousiast is enthou, negatief is nega. Oké, dat kun je superleuk of superstom vinden. Maar Liesbeth had ook ‘mijn taal’ al aardig onder de knie en dat vonden we eigenlijk wel heel erg supergein. Zó gein dat we dachten: kom, we gaan het op beeld zetten en dat werd dus dit filmpje. En nog stééds vind ik het heel leuk om ernaar te kijken. We zaten sterk te denken aan een versie twee, maar intussen hadden we zoveel stront over ons heen gekregen van mensen die er geen zak aan vonden, dat we dat niet meer durfden. Maar denk maar niet dat we nu weer “normaal” praten.
5. Amayzine TV, HA! Ik ga nu iets totaal niet healthy-Jets zeggen, maar dat programma heeft ervoor gezorgd dat ik (en Liesbeth geloof ik ook) nogal vaak een sigaretje op stak (IK BEN HIER NU MEE GESTOPT), want man man, wat was dat eng allemaal. Ik durf het nog steeds niet echt goed terug te kijken. Wat een jonkie, dat hóófd, die stem! En o wee als je het nu gaat opzoeken.
6. Een klein blundertje. May en ik vinden altijd dat we wij samen een supergeorganiseerd team zijn. Onafhankelijk van elkaar kunnen we nogal chaotisch zijn, maar samen voelen wij ons een ontzettend gestructureerde match. Dus besloten wij een keer sámen de mail van May op ‘out of office’ te zetten. Allebei hadden we geen idee hoe zo iets moest, maar als team natuurlijk wel. Brak daar even de paniek uit, want het mailtje: “Hallo, met op rechts een glas wijn en op links de zee, ben ik vanaf volgende week maandag weer op kantoor” werd naar ALLE E-MAILADRESSEN gestuurd waarmee we ooit contact hadden gehad. “De wifi moet eruit!” riep iemand, dus ik rende naar de stoppenkast waar ook een wifi-kastje zat. Uiteindelijk moest er een geniaal slim computermannetje van honderd kilometer verderop, langskomen om dit op te lossen.
7. Tja, ik zat te denken: moet ik deze er nou bij zetten? Ik wil het namelijk niet te zoetsappig en te ‘inside’ maken, maar ja, maar ja, het is wel een héél erg belangrijk puntje in mijn leven. Nou oké, vooruit: ik heb behoorlijk vaak, onder werktijd, stiekeme afspraakjes ‘buiten om de hoek’ gehad. Ja mensen, die leuke buurjongen die naast de Amayzine-redactie werkte, is nu al twee jaar mijn verkering.
8. Dan als laatste. New York. Ik denk terug aan een lunch, samen met May bij Morandi op het terras met burrata, salade pulpo en groene pepertjes.
“Hé Jet, zullen we er gezellig een glaasje bij nemen?”
Een glas werden er twee en meer. We spraken over werk, mannen, liefde en dromen. Waar vriendinnen over praten. En dat is ook precies het moment waarop ik me herinner dat onze werkrelatie veranderde in een dierbare vriendschap; voor het leven.
En nu ga ik uitvliegen. Dank lieve lezers. Dank Josselin, Danielle, Robin, Kiki, Annick, Lilian, Elke, Theo, Daphne, Maartje, Simone, Renske, Tessa, Lisa, Bente en Annabelle van Amayzine voor de ontzettend gezellige tijd. Dank lieve May, voor de kans die je me gaf en de vrijheid om te groeien, dank voor je luisterend oor en voor je vriendschap.
