Voor hem
29 juli is voor mij eigenlijk een beetje hetzelfde als 11 september. Waarschijnlijk weet je nog exact waar je was en met wie, en wat je deed toen je te horen kreeg dat er twee vliegtuigen de Twin Towers in vlogen. Gekke vergelijking misschien, maar dat heb ik dus met de 29e: de dag waarop mijn vader mij opbelde om me te laten weten dat hij ziek was. Mijn een-na-laatste werkdag met mijn voormalige terrorbaas voordat ik 3 augustus bij Amayzine zou beginnen. Het was darmkanker, maar ik moest me vooral geen zorgen maken, want het zou allemaal goed komen en ik moest zeker niet gaan denken dat hij binnen drie maanden de pijp uit zou gaan ofzo. Het werden er uiteindelijk vijf.
De man die zichzelf nog nooit een dag in zijn leven had ziek gemeld, híj had kanker. En dat telefoongesprek, dat gekke gesprek waarin ik niet zo goed wist of ik nou keihard moest janken of lachen want je moet weten: die vader van mij vond zichzelf altijd hilarisch, waardoor zelfs dit rottige gesprek een soort silver lining kreeg. En als hij zegt dat het goed komt, dan komt het vast ook goed.
Ik heb ook vaak met hem te doen gehad hoor, met mij als jongste. Niet dat ik een vervelend kind was, juist het tegenovergestelde. Ik was geen lastige puber, volgens mij was niemand dat bij ons thuis. Maar easy in andere opzichten was ik niet. Al die keren dat hij een jankend kind op moest halen van de luchthaven omdat ik het zo nodig vond om een vriendje in Amerika te hebben. Zijn jongste, die praktisch constant zijn bankrekening plunderde want wat ik óók zo nodig moest, was heel veel sporten, waardoor ik elk weekend voor competities in het buitenland te vinden was (and that ain’t cheap). De dochter die helaas ook zijn ongeduld en short temper heeft overgenomen, waardoor ik soms iets te bot kan overkomen maar waarvan ik vond dat hij mij daar nooit op mocht aanspreken want in dat opzicht was ik gewoon een kopie van hem.
Mijn allerliefste vader die op briljante wijze door middel van een sinterklaasgedicht een ex-geliefde van mij met de grond gelijk maakte, want zijn dochters kut behandelen? Tja, sorry, maar dan kon je het krijgen ook. Sowieso alle wijze woorden van hem zodra ik struggelde met hartzeer. Dat telefoontje dat je dan op zo’n moment zó hard nodig hebt, that the asshole doesn’t deserve you, wat tegenwoordig geen optie meer is waardoor ik er eerder voor kies om het daten met mannen af te kappen.
Ik mis het. Ik mis hem. Maar onze relatie is far from over. Billie Holiday zong ooit: ‘I’ll be seeing you in all the old familiar places that this heart of mine embraces.’ En zo is het ook echt. Het is me zelfs gelukt om afgelopen weekend een nieuwe milestone te behalen. Ik heb toen keihard een nummer van Rod Stewart aangezet. Ons nummer. Vals meezingen, alles. And guess what? He was right there with me. ‘Where the ocean meets the sky, I’ll be sailing…’
