diy-projecten, het is niet voor iedereen.
In de 26 jaar dat ik op aarde ben heb ik redelijk wat zelfkennis opgedaan en ben ik me er redelijk van bewust waar mijn talenten liggen en waar niet. Zo weet ik dat al die leuke DIY’s die je op internet ziet gewoon niet voor mij zijn gemaakt. Er staat dan dat je in 5 simpele stappen opeens dit super leuke glitteraccessoire hebt maar als ik daar aan begin ziet mijn huis er bij stap 2 al uit als iets waar de hele knutselwinkel overheen heeft gekotst. Ik heb er simpelweg het geduld niet voor. Maar soms, heel soms, bedenk ik toch dat ik dat heus wel kan, stort mezelf in een project en zit uiteindelijk met superlijm aan de muur geplakt.
Een jaar of drie geleden ging ik naar de ELLE Style Awards die toen als thema Roaring Twenties hadden. Ik wilde iets met (nep)bont, pailletten, veren en parels. Dat laatste element wilde ik bij m’n schoenen en ik had het lumineuze idee om een soort parelketting voor op de wreef van m’n voet te fabriceren. Het begon met een lange parelketting die ik in kleine stukjes knipte, bij elkaar plakte en dan aan de sluiting van de schoen monteerde. Maar dat was géén gezicht dus op naar stap twee. In de hobbywinkel vond ik een soort ketting van haakjes met pareltjes. Daar kocht ik drie meter van, ging met een meetlint woest in de weer om alles op maat te knippen en daarna alles weer aan elkaar te doen – ik kan het niet uitleggen maar neem van me aan dat het een vréselijk gedoe was. De laatste stap moest met superlijm en ik had extra sterk spul gekocht want “dan blijft het lekker goed zitten.”
Maar dat ging dus mis. De lijm zat óveral behalve op m’n schoenen en ik kreeg het er niet meer vanaf. Stond ik dus een half uur voor vertrek nog met schuurpapier en een nagelvijl wanhopig die lijm van mezelf af te schrobben, SO not cool. Ik moet zeggen dat die voetkettingen uiteindelijk best cool zijn geworden en ik heb ze zelfs nog wel vaker gedragen (zie de rechter foto), maar de stress die het me opleverde was niet voor herhaling vatbaar.
Tot twee jaar daarna, nu een jaar geleden. Kennen jullie die SATC-aflevering waarin Carrie haar laatste date heeft met Big, en dat diezelfde avond Miranda bevalt van Brady? De Louboutins die ze in die aflevering draagt, die wilde ik ook. Die móest ik ook want het lanceringsfeest van Amayzine stond voor de deur en hallo ik moest die schoenen. Maar niet alleen zijn ze niet te betalen, ze zijn ook niet meer te krijgen. Tijd voor de knutseltafel. Bij River Island kocht ik simpele rode hakken met een subtiel bandje om de enkel, en bij de knutselwinkel kocht ik breed rood lint. Dat moest er dan zo golvend op worden gelegd, vastgenaaid of vastgelijmd, maar natuurlijk lukte dat totaal niet en heeft het me wederom 100 jaar van m’n leven gekost eer het erop zat.
Die jurk die ik toen trouwens droeg, is ook een projectje. Hij is namelijk strapless maar I don’t do strapless, dus er moest iets onder. De jurk zelf is een vrij kostbaar exemplaar van Armani, dat gazen truitje eronder iets van twee tientjes van Zara. Eerst dat truitje aan, dan de jurk, en dan naai ik mezelf er in vast. Serieus. Dat kan je dus ook niet zomaar weer uittrekken, maar moet met militaire precisie gebeuren.
Afijn, die projecten lukken al met al redelijk, maar de weg ernaar toe is de hel en ik vermoed dat ik de komende twee jaar wel weer genezen ben voordat ik aan iets nieuws begin. Wijsheid komt immers met de jaren.
