En toen was ik blond

Vroeger was ik hoogblond, bijna wit was het. De eerste en laatste keer dat ik mijn haar heb geverfd was volgens mij met blauwe haarmascara voor de bonte avond op schoolreisje. Daarna nooit meer. In de loop der jaren is mijn haar steeds donkerder geworden, soms weer even wat lichter na drie weken zon, maar in de winter ben ik eigenlijk bijna een brunette.

Gister fietste ik met een uitgeprint plaatje van Kirtsen Dunst naar mijn lievelingskapper The Building. Ik ben daar om de 5 weken om mijn, ahum, extension op te laten hijsen, maar dit keer voor een nieuw project.

“Kijk, dit wil ik, echt exact dit.” Adriana, mijn lievelingskapster, weet altijd precies wat ik wil.Wij
houden allebei van beachy, mag best een beetje droog zijn, veel haar, en dus ook blond.

Nogmaals, ik had nog nooit mijn haar geverfd, maar goed hè soms zin heb je zin in iets nieuws. Met trillende beentjes nam ik plaatst in de kappersstoel. Adriana begon plukje voor plukje te bestrijken met een laagje verf en pakte het daarna in als een pakketje van zilverfolie. Goed, voor veel van jullie is dit waarschijnlijk maandelijkse koek en ben ik hier weer de bange poeperd, maar ik vond het toch allemaal een partijtje spannend.

Na een uur lang met een zilverfolie hoofd was daar the moment of truth. Mijn haar werd gewassen en kreeg een toner (een bescherming en kleurspoeling voor na de blondering) en met een handdoek om mijn hoofd gewikkeld (dat vind ik dus altijd het afgrijselijkste moment bij de kapper, op de één of andere manier zie ik er dan altijd zo bar en boos uit in de kappersstoel) liep ik terug naar mijn plek voor de spiegel.

En daar kwam deze coupe tevoorschijn. En daar ben dus heel erg tevreden over. Sterker nog, het mag misschien nóg wel een tikkie blonder. En eigenlijk moet mijn hele garderobe hier ook op aangepast worden enzo, dat snap je. Prima excuus dus om even wat winkels langs te gaan dit weekend.