Liesbeth en Johannes, sitting in a tree….
God jongens ik heb geen idee hoe ik dit stukje moet beginnen want het enige dat ik wil is heel hysterisch in capslock brullen dat ik gisteravond JOHANNES HUEBLE HEB ONTMOET. Zo, dat is eruit. Nu adem in adem uit en let me tell you wat er aan vooraf ging.
Afgelopen februari waren we eveneens met de editors in New York en toen heb ik samen met Jet kennis gemaakt met Nish, de man die verantwoordelijk is voor de world domination van Suitsupply in Amerika. Nish woont hier al flink wat jaren en kent werkelijk iedereen en gisteravond mocht ik een stukje met hem mee op pad. We begonnen de avond in The Standard hotel voor een kleine borrel ter gelegenheid van iets met een schoen en een kunstenaar, nou ja ik begreep er eigenlijk niets van. Na een biertje stapten we weer in de grote zwarte auto met geblindeerde ramen die ons naar het Whythe hotel in Brooklyn brengt. Daar is namelijk een feestje van GQ Magazine en samen met de rest van de Suitsupply-crew is het de bedoeling daar op de rooftop ontzettend cocktails te drinken en naar de skyline te kijken.
De bedoeling, want voordat we naar binnen mogen zijn we minstens een uur verder. Letterlijk. And let me tell you this, op 12 centimeter hoge hakken stilstaan in een rij is echt voor niemand leuk. De totaal onkundige portier pruttelt iets over drukte en dat het dak vol is en waddanook en net als we besluiten dat dit écht totaal debiel is (een UUR wachten!) en rechtsomkeert maken mogen we dan tóch naar binnen. Ongeveer een seconde voordat we de lift in worden geduwd die ons naar het dak gaat brengen zie ik in mijn ooghoek Johannes Hueble staan. Hij stond er! Wij moesten die lift in maar alleen al hem zien is reden voor mij om onze Amayzine-whatsapp groep in capitalen vol te schreeuwen over dat ik JOHANNES HEB GEZIEN OMG WAAROM SLAPEN JULLIE ALLEMAAL DAMN YOU TIJDVERSCHIL.
Eenmaal boven storten we ons op de bar, op het dak dak (waar je mag roken én drinken TEGELIJK) en ik stort me vooral op het uitzicht. Want god wat is dat indrukwekkend. Een paar borrels later zie ik Hem op 4 meter van me vandaan op een bankje zijn goddelijk zelf zitten te wezen. Ik vertel aan de mensen met wie ik ben dat ik dus een kleine obsessie met hem en vooral zijn vrouw heb en dat ik éigenlijk wel op de foto wil maar dat dus echt never nooit niet durf. En dan, dan loopt hij weg. Weg! Ik duw m’n sigaret in iemands handen en ga er achteraan, hart in m’n keel.
Een paar borrels later zie ik Hem op 4 meter van me vandaan op een bankje zijn goddelijk zelf zitten te wezen
Bij de liften heb ik ‘m bijgelopen en tik hem aan, “hi I’m so sorry and this is totally embarrassing, but I’m a huge fan of your wive and you and I’d really would love to have a picture with you.” Ik hoor het mezelf zeggen maar van de opwinding kan ik alleen nog maar bazelen en pruttelen en ik hoor niet meer wat hij zegt en OMG het is zo spannend. Een vriend van hem neemt de foto, ik bedank hem nog duizend keer en zeg dat hij zéker liefs aan Olivia moet doen en zeggen dat ik haar zo geweldig vind. Ook begin ik nog over dat ik zijn Sunday-foto’s op Instagram zo ontzettend leuk vind, waarop hij zegt “oh yeah really? That’s great to hear, I don’t want to bother people with it but it’s good to hear that normal girls like yourself love the pictures too and not only the crazy Japanese girls.”
HIJ VINDT ME EEN NORMAL GIRL! OMG OMG OMG OMG OMG!
Inmiddels zijn we een nacht slapen verder en is de opwinding redelijk controleerbaar maar mán wat vind ik mezelf eindeloos stoer dat ik om die foto heb gevraagd. Ik ben echt een totaal mietje en dit voelt als een enorme overwinning. De foto met Olivia is dus niet gelukt maar een foto met Johannes voelt mínstens zo bevredigend. Liesbeth and Johannes sitting in a tree, en al had ik er 8 jaar voor in de rij moeten staan het was het allemaal waard.
