May-Britt, Linda en de televizierring
Vanavond worden de Televizier Awards uitgereikt en omdat ik een geliefde heb die ‘bij de tv’ werkt, ben ik altijd verzekerd van een plaatsje. Dat Linda de Mol er vanavond niet is vanwege bedreigingen vínd ik van een droefheid. Ze is de koningin van de televisie, onze Oprah die zorg draagt voor het welbevinden van anderen en ook nog eens verdraaide hard heeft gewerkt voor haar carrière en centen. Waarom moet dat toch worden afgestraft.
Door Linda reisde ik in gedachten terug naar de Televizierring Awards zeven jaar geleden. Ik was hoog, hoogzwanger en mijn geliefde moest verschijnen omdat De Wereld Draait Door was genomineerd voor De Ring.
Eigenlijk had mijn liefde niet veel tijd voor het hele spektakel. Veel te druk met de eindredactie van dat bijna bekroonde programma. Zijn haar hing bijna tot op zijn schouders en smokingschoenen waren nowhere to be found.
Brave baby (want nog in buik dus poept en huilt niet) en ik fietsten de ganse stad door op zoek naar smokinggear want ik geloof dat naast lakschoenen ook de strik ontbrak. Terugfietsend van Suit Supply naar huis hoopte ik maar dat de Amsterdamse kinderkopjes niet wee-opwekkend zouden werken. “Nog even binnenblijven, kleintje.”
Omdat DWDD pas om 20:30 was afgelopen zouden Matthijs, mijn geliefde en de rest van het team Carré binnenkomen tijdens de uitzending. Maar Karin (de vrouw van Matthijs) en ik waren natuurlijk al welkom. Een vrolijke gastvrouw leidde ons naar onze plaatsen. Ah, de piste was voor ons gereserveerd. Daarin stonden drie enorme cirkelvormige banken met op elke bank de genomineerden.
Wie er op de bank helemaal rechts zat, weet ik niet meer. Zal wel weer Wie is de mol? zijn geweest. Maar naast me, dat vergeet ik nooit, zat Linda en de Gooische Vrouwen posse. Ik voelde me nederig en ook een beetje misplaatst want ik hoorde hier toch niet te zitten.
Karin is een van de liefste en meest bescheiden vrouwen die ik ken. Toen ik mijn ongemak naar haar uitsprak (we zaten met z’n tweeën naast Kathleen Warners, hoofd amusement van de Vara) op die immense bank, enorm in de spotlights terwijl wij natuurlijk niets hadden bijgedragen aan het succes. “We zitten hier heerlijk, Britt,” zei Karin. “En al helemaal niet misplaatst. Bedenk eens hoe lang we onze mannen hebben moeten missen. Ik schenk mezelf nog wat champagne bij.”
Toch was het fijn toen ‘onze mannen’ en de rest van het team aanschoven. Ik keek naar Linda en de Gooische vriendinnen, naar mijn lief en toen naar Robert ten Brink die De Enveloppe openscheurde. “De winnaar is…” stilte…”en dit is verrassend”….stilte…”met 45 procent van de stemmen”….enorm lange stilte….”Dit vind ik leuk. De Wereld draait….”
We sprongen tegen het plafond. Het programma bestond nog zo kort en nu al de belangrijkste publieksprijs. Uiteraard gingen Karin en ik niet mee het podium op maar ik voelde me een stuk minder misplaatst. Lieve Linda kwam me feliciteren en mijn buik bewonderen en daarna dansten brave baby, gelukkige man en ik tot het buiten alweer zachtjes licht werd.
Toen twee weken later mijn één dag oude meisje en ik een momentje entre nous in mijn kraamkamertje hadden, zette ik de tv aan. Hetwas zondagavond dus Gooische Vrouwentijd. Iets zei me dat mijn Amsterdamse kindeke de perikelen in het Gooi wel kon waarderen. Ik lachte om Linda, kuste mijn meisje en was intens gelukkig en tevree.
