Daily May

Het universum en de ring

Ze hebben me gehoord hoor. Zij of hij daarboven. En nu ben ik echt geen zweverig type met wierook en wensdoosjes, maar ik kan er nu niet meer omheen: je moet het gewoon het universum in knallen en dan gebeurt het. Net als zo’n 2,5 jaar geleden. Ik zie mezelf nog steeds daar zitten. Op het knusse alsof-je-in-Frankrijk-zit-terrasje in mijn oude straat in Amsterdam. De Bosboom Toussaintstraat was mijn bunker. Ik was single. Was druk met afstuderen en wilde vooral geen man.Ik was klaar met ambitieloos tongen met Amsterdamse blaters, losers en van die types die iedereen al een keertje hadden afgelebberd. Nee, liet mij maar lekker met mij zijn. Heerlijk.

Vriendin C sprak echter haar zorgen uit. Moest ik niet een keer uit deze isolatie komen en de brave wijn gaan inruilen voor gin-tonics in danscafés met technoversies van André Hazes op de achtergrond? Met andere woorden: moest ik niet weer eens de hort op? Beetje sjansen, beetje drinken, beetje dat. Mijn antwoord was luid en duidelijk. Ik had er geen zin meer in. In die danscafés niet, en in die mannen al helemaal niet. Ik kende ze wel een beetje en als ik dan zou moeten kiezen dan moest hij blond zijn, lang, weten wat ‘ie wil en uit Rotterdam – mijn geboortestad die bekend staat om nuchtere niet-blatende mannen- komen. En deze boodschap knalde met dezelfde vastberadenheid het universum in. Blijkbaar. Want één week later kwam ik ‘m tegen.

Op het Amstelveldje tijdens de Gay Pride tussen honderden party peoples. Hij was blond, lang, kwam uit Rotterdam (nee, ik mag niet smokkelen, hjij komt eigenlijk uit een dorp dat onder de rook van ons mooiste 010-stadske ligt, maar toch) en zo leuk dat ik pas de volgende dag door hem achterop de fiets naar huis werd gebracht. Ik was tot over m’n oren. En een paar maanden later stelde ik hem voor aan moeders. Haar reactie? “Ja, dit is ‘m hoor”. Heel resoluut sprak ze die paar woorden uit en deze sjeesden overduidelijk het universum in. En een paar maanden later vertrokken we samen naar New York.

En toen was daar vorig weekend. Daar in Washington stonden we aan het water met een ondergaande zon en een roze kleurende hemel. Dit was de plek waar mijn blonde allerleukste op z’n knie ging. En een ring tevoorschijn toverde. En natuurlijk zei ik ja. Wij gaan potverdriedubbels trouwen! En dan te bedenken dat ik een paar weken hiervoor een aanzoekartikel schreef. En op de dag dat deze online ging, stond mijn man bij de diamanten. Zo zie je maar weer. Het universum. Het werkt echt!