Hoe het werkt hier in New York

the do’s and the dont’s

Eens in de zoveel tijd check ik die gruwelijk irritante folder ‘overige berichten’ op Facebook. Ik blijf nog steeds niet het nut inzien van een folder waar spam en berichten van niet-vrienden tezamen komen. Doe of een spam en een niet-vriend folder of doe alleen een spam. Maar samen? Nee. Snap ik niet. Goed, ik dwaal af. Terug naar nu. Nu zit ik op een openbaar terras onder een parasol en open die verrekte inbox. Naast wat obscure spamberichten, tel ik niet 1, niet 2, niet 3, nee gewoon 12 berichten van wildvreemden met naast hun volledige vluchtschema de vraag of ik New York-tips heb? Ja zeker, check m’n blog of best wat artikelen voor Amayzine!?

Dit ietwat lichtelijk geïrriteerde gevoel maakt snel plaats voor een beetje trotsheid. Ik ben eigenlijk wel heel erg gevleid door al die vragen en voel me een New York-goeroe. Nou ja goeroe, een beetje dan. Want ook na bijna twee jaar stap ik nog steeds soms de verkeerde metro in (vind ‘live’ bewijs op Snapchat) en Google Maps blijft mijn BFF. Dus goeroe, ik weet het niet.

Maar, nu zou je denken, daar komt weer zo’n lijst met plekken waar je moet eten en drinken en dansen. Neen. Ik heb besloten om mijn goeroeschap vanuit een andere hoek te belichten. Namelijk even wat basiskennis over de hoe en de wat (en dus niet de waar) in deze stad. Kort gezegd: the do’s and the dont’s.

Bijna altijd voel ik me gevleid als ik in een restaurant een glas wijn bestel. Na het aanwijzen van de Sancerre volgt namelijk meestal de (als voor mij muziek in de oren klinkende) zin ‘Can I see your ID please?’ Nu was ik onder de veronderstelling dat telkens als dit gebeurde, ik voor onder de 21 werd gezien. Maar helaas. De alcoholgrens is hier 21, maar je identiteitsbewijs laten zien moet tot je 40ste. Dus, als barpersoneel vermoedt dat je onder de 40 bent, moet het je officieel om een foto-ID vragen. Neem dus altijd je rijbewijs of iets mee, want het wordt anders echt alleen maar een cola. Een gin-tonic kan je helemaal op je buik schrijven. Want een club, daar kom je überhaupt zonder ID niet in.

Ik kan er nog steeds niet aan wennen. Maar je legt je vork neer, of je bord is al weg en BAM: de rekening ligt op tafel. Europeanen voelen zich door dit fenomeen nogal weggejaagd. Wij houden van lang tafelen en die rekening is een teken dat we als de wiedeweerga moeten opzouten. De Amerikaan ziet dit anders. Dit is namelijk service. Het is in hun ogen namelijk aan de klant om te bepalen wanneer er betaald wordt, en daarvoor is nodig dat de rekening direct in handen is. Logisch? Ja, misschien een beetje. Maar ik blijf houden van borden op tafel, nog een tweede fles wijn en wat bikken en bazelen zonder rekening op tafel.

In al een eerdere post heb ik verteld dat hier alles met of een debit- of een creditcard gaat. De Europese pinas bestaat niet, en dat betekent dat je in restaurants en dergelijke betaalt door je kaart af te geven. En dat werkt zo: je krijgt de rekening in een mapje. Deze check je. Dan leg je je betaalkaart in datzelfde mapje. Deze neemt de ober mee. Hij haalt je kaart door het betaalapparaat en brengt je hierna twee bonnen. Een daarvan is de zogenaamde merchantbon. Op deze schrijf je de tip (minimaal 18%), dan teken je en daarmee is de transactie een voldongen feit. Ik vind dit best een rekenwerk want de tip en de uiteindelijke optelsom moet je zelf doen. De tip wordt dus later pas afgeschreven en dit gaat allemaal volledig op basis van goed vertrouwen. Check dus altijd even je afschriften en neem die customer copy mee. Je kijkt er waarschijnlijk nooit meer naar, maar toch. Better safe than sorry.

Na ‘hello’ volgt een ‘how are you?’. Dit is puur een verlenging van de welkomstgroet en geen uitnodiging om even uit de doeken te doen hoe het staat met je huidige gesteldheid. Maar, wat zeg je dan? Aan de Westkust is het heel makkelijk. Daarbij kaats je de bal direct terug. Dus op hun ‘Hi, how are you?’ volgt jouw ‘Hi, how are you!’ en dan is de kous af. Hier aan de Oostkust is het net iets anders. Hier antwoord je met ‘Good, thank you’ en misschien zelfs ‘Good, thank you. How are you?’. Niets meer, niets minder. En door.

Amerikanen zijn heel, maar dan heel heel heel gevoelig. Praatje over politiek? Not done. Praatje over geloof? Not done. Over eventuele persoonlijke zwakheden? Not done. Amerikanen vinden ons dan ook heel erg direct. Als Europeaan vind ik dat soms moeilijk en heb ik al een paar keer ‘the look’ gekregen. Je weet wel, van die ogen die zeggen “vraag je dit nou serieus?”, terwijl ik me van geen kwaad woord bewust ben. Maar, ik heb een tactiek gevonden als ik weer zo word aangestaard en de sfeer langzaam tot het nulpunt daalt. Je lacht, je legt schuldbewust je hand op je hart en zegt ‘Oh I’m sorry, that’s very European of me to ask’. Vaak krijg je een knikje, gaat het gesprek feilloos door naar een ander onderwerp en is de kou uit de lucht.

Dit ligt een beetje in het verlengde van het vorige punt. Want alles is ‘awesome’ en zolang je iemand nog niet heel erg goed kent, zeg dan niks over eventuele wellicht mogelijke zwakheden van die persoon. Vermijd dus vragen naar ‘mogelijke familie-uitbreiding’ bijvoorbeeld. Dat is gevoelig en kan best niet zo awesome zijn (ik spreek uit ervaring). Dus vraag vooral naar dingen waarvan je weet dat het sowieso awesome voor hen is. Breek daarmee het ijs, vertel zelf ook veel over alles wat ‘awesome’ is en daarna komt pas de diepgang. En die is natuurlijk ook: awesome!

Amerikanen en misschien wel vooral New Yorkers zijn erg money minded. Het voordeel hiervan is dat je bijvoorbeeld niet meteen een patser bent als je in een dikke wagen rijdt. Rijd je in een Porsche, dan heb je het vast goed gedaan dat jaar. Amerikanen zijn wat dat betreft iets meer van het gunnen. Het nadeel is, je kan van die New Yorkers tegenkomen die alleen maar over geld lullen en waar je niet vanaf komt. Zo was ik op een verjaardag waar ik naast een Amerikaans stel zat. Hij: dikke klok. Zij: dikke Birkin. Allebei werkten ze in finance en hij richtte zich tot mij. Hij pakte zijn telefoon erbij en toen begon de hel. Hij kon niet stoppen over al z’n auto’s, de omvang van zijn huis, de badkamer uit Italië en over dat ze net uit Miami kwamen omdat in New York die dikke Birkin om haar arm was uitverkocht. Ze waren dus voor een tas een paar uur naar Miami gevlogen. Hij vond het machtig mooi en ik lachte als een boer met kiespijn.

Niet op terrassen, niet in parken, niet op pleintjes en ook niet in de disco. Roken mag officieel op geen enkele plek binnen of plekken die als ‘openbaar’ worden bestempeld. Kijk dus uit als je ff met een peukje wil uitpuffen in Central Park. Want ook hier ligt een fikse boete op de loer. In de club is het trouwens iets minder strikt… maar toch, kijk uit.

Klinkt gek, maar is waar. Als vrouw mag je zonder top van elke soort over straat. Zolang het niet voor geld is en je dat kunt aantonen (vraag me niet hoe) mag dat gewoon. En jullie maar denken dat Amerika zo preuts is. Ha, mooi niet. Lang leve de blote boobies!