Elke dag hetzelfde dragen. Een goed idee?
Belangrijke mannen met belangrijke banen hebben vrijwel allemaal één ding met elkaar gemeen: ze dragen een pak. Want, zoals Obama ooit heeft gezegd over zijn pakken, “I don’t want to make decisions about what I’m eating or wearing. Because I have too many other decisions to make.” Een pak is neutraal, maar het idee van het dragen van een pak is vooral zodat de meneren in hoge posities hun kostbare hersencellen niet hoefden te breken over onbenulligheden als kleren.
En dat is nooit veranderd. Wat wel veranderd is, is dat vrouwen van keuken naar boardroom zijn verhuisd en zich dus ook met moeilijke beslissingen moeten bezighouden. Alleen, een vrouw draagt geen pak maar staat wel elke ochtend voor haar kast. “Belachelijk,” vond Matilda Kahl, Art Director bij het wereldberoemde reclamebureau Saatchi & Saatchi. Elke ochtend stond ze haar hoofd te breken voor de kast, en elke keer weer leverde dat onnodig veel stress op, dus ze besloot er een eind aan te maken en vanaf nu élke dag hetzelfde te dragen. Ze kocht 15 dezelfde witte zijden bloesjes, net zoveel zwarte broeken et voilà, haar pak waar ze zich altijd goed in voelt was geboren. In een stuk dat ze over dit onderwerp voor Harper’s Bazaar schreef schrijft ze het volgende, naar aanleiding van een belangrijke meeting waarvoor ze te laat kwam vanwege een outfitcrisis: “I had completely stressed myself out, and for what? This was not the first morning I’d felt this unnecessary panic, but I decided it would be te last.”
En eigenlijk kan ik me daar zó in vinden. Mijn gemoedstoestand wordt voor een vrij groot deel bepaald door wat ik die dag draag. Als ik me lekker voel in mijn kleren voel ik me lekker in mijn hoofd, maar als m’n outfit me halverwege de dag gaat tegenstaan heb ik ook meteen nergens meer zin in. Die halve afspraak met een vriendin om misschien nog wat te gaan drinken na werk zeg ik af, of ik fiets eerst de hele stad door naar huis om me om te kleden. Idioot en aanstellerij misschien, maar zo is het nou eenmaal.
Ik laat in zekere mate het succes van een afspraak of zelfs een hele dag afhangen van mijn kleren
Als ik een belangrijk iets op de agenda heb dan kun je er de donder opzeggen dat ik dagen van tevoren al loop te tobben over wat ik in godsnaam aan moet doen. Vorige week Bill Cunningham bezoeken bijvoorbeeld, wát doe je aan als je Bill Cunningham gaat ontmoeten?! Keep in mind dat het die dag krankzinnig hard aan het stortregenen was, ik er wel modisch uit wilde zien maar ook weer niet té, dat Bill van vrouwelijk, kleurrijk en origineel houdt, en dat ik naar de redactie van The New York Times ging en daar tussen de grote en belangrijke journalisten ter aard was, en dus niet als een dom modepopje over wilde komen. Kortom, genoeg factoren om enorm door te blokkeren.
En zo gaat het wel vaker. Heb ik na een werk een borrel dan moet ik die ochtend dus iets aan dat en kantoorproof is en borrelproof. Komen er belangrijke mensen op kantoor voor een afspraak dan wil ik een dondersgoed pakkie aan want “dan gaat het goed komen.” Ik laat in zekere mate het succes van een afspraak of zelfs een hele dag afhangen van mijn kleren, en eigenlijk bevalt me dat niets. Nu hou ik aan de andere kant over het algemeen veel te veel van leuke kleren en schoenen om net zo’n drastisch besluit als Matilda te nemen, maar misschien wordt het wel tijd om een paar noodoutfits te maken. Of outfits waarvan ik weet dat ze áltijd goed zijn. Of misschien gewoon een weekje proberen hoe het is om elke keer hetzelfde aan te hebben. Lieve collega’s mocht dit binnenkort gebeuren, nee mijn wasmachine is niet kapot en nee ik slaap niet al een week ergens anders, het is een experiment. In de naam der wetenschap. Enzo. Dus misschien: wordt vervolgd.
