MIJN MOOISTE HERINNERING

AAN ELLE GIRL

Op 9 juni 2005 kreeg ik een mailtje waar ik zeker een maand stuiterend door het leven van ben gegaan. Het was namelijk een bericht van Maria de Wit, toenmalig beauty- en webeditor bij ELLE Girl (en die overigens nog steeds voor ELLE.nl werkt) met de vraag of ik twee dagen naar Madrid wilde om daar Enrique Iglesias en Tommy Hilfiger te interviewen. U begrijpt, ik kon niet meer ádemen van opwinding.

Eerder dat jaar liep ik voor school een week snuffelstage bij ELLE Girl. Het was het gaafste wat ik ooit had gedaan en ik wist toen zeker dat dit was wat ik later wilde worden: werken voor een tijdschrift. De mail van Maria kwam na een winactie die op de site had gestaan. Toen dit allemaal speelde mocht ik dit niet vertellen, maar ik denk dat het nu, tien jaar later, wel veilig is. Ding is, de prijs voor de winactie was dat interview en een weekend Madrid, maar tussen de aanmeldingen zat niet iemand die en de juiste leeftijd had, en een beetje Engels sprak, en op die data kon – kortom, gedoe. En dus kreeg ik die mail, onder voorwaarde dat ik deed en zei alsof ik wel had meegedaan aan die winactie.

Op het Spaanse vliegveld werden we opgehaald in een grote blinkende Mercedes die ons naar het superstrakke hotel reed.

Een voorwaarde waar ik me prrrrrima in kon vinden, uiteraard. Dus daar gingen we, op 23 juni heen en op 24 juni weer terug. Ik heb tussen de 9e en de 23e volgens mij niet geslapen en gegeten, zo zenuwachtig was ik. Op het Spaanse vliegveld werden we opgehaald in een grote blinkende Mercedes die ons naar het superstrakke hotel reed. Daar konden we ons snel even opfrissen om door te gaan naar het interview met de mannen. Ik had keurig mijn vragen op een papiertje geschreven en naarmate de meters tot het hotel minder werden, werd mijn longcapaciteit dat ook.

We wachten in een grote suite met de andere journalisten tot het onze beurt is. Dan worden de zenuwen me teveel en begin ik te stotteren tegen Maria dat het misschien toch beter is dat zij het interview moet doen. Goddank weet ze me enigszins te bedaren en net als ik weer een beetje bij de wereld ben, lopen we de suite binnen om te zien dat daar een tafel vol met andere pers en pr-mensen zit. Die gaan dus ALLEMAAL meeluisteren met mijn interview en dat idee doet me weer hyperventileren.

Die gaan dus ALLEMAAL meeluisteren met mijn interview en dat idee doet me weer hyperventileren.

Mijn herinneringen worden dan een beetje vaag. De deur ging open en Tommy en Enrique komen binnen. Ik herinner me Tommy als heel ontspannen, op Allstars, en Enrique als heel lang en knap, en op Timberlands. Ik werk mijn lijstje af, Maria nam alles op en schreef mee, en als het half uur dat we hadden al lang en breed voorbij is zitten we nog steeds een beetje te kletsen. Eén van mijn vragen was of Tommy een muze heeft, waarop zijn antwoord was, politiek correct mediamens dat het is, “you could be my muze.” Het was een droom.

Die avond was het tijd voor deel twee van het program. De hele reden voor dit weekend was dat Tommy Hilfiger een nieuwe geur had gelanceerd, waar Enrique het gezicht voor was, en die geur werd ’s avonds grootst gelanceerd in Madrid. Maria en ik trokken ons beste pak aan en schuifelden langs de rode loper de grote feestzaal in, waar we ons tussen de menigte voegden.

En dan, dan komen de twee heren binnen. Iedereen duikt er echt op af en Maria en ik besluiten onze cool te houden en ons daar niet tussen te gooien. En het werkt, want als ze bij ons in de buurt zijn en we driftig oogcontact zoeken, hebben we beet en zeggen we elkaar gedag. Wederom knikkende knietjes natuurlijk, onze cool was hopeloos verloren.

Later op de avond besluiten Maria en ik buiten voor de deur een sigaret te roken. Hate me all you want for that, maar het was toen dat Tommy en Enrique met hun gevolg langsliepen, ons zagen staan en de vraag stelden: “did you girls have dinner yet?” Nou, dat hadden we niet, en ook al hadden we het wel, dan hadden we het nog steeds niet. Dus daar gingen we, in de taxi, achter hen aan, naar een megaluxe groot en duur restaurant. We werden naar de bovenste verdieping gebracht waar een private dinerzaal op ons stond te wachten.

Oke oke, tussen ons en hen zaten zo’n tien andere mensen van hun posse, maar toch, we zaten er wel.

Dus daar zaten we. Ik was net drie weken 17 geworden en wist van toeten noch blazen, maar zat mooi wel met Enrique en Tommy aan tafel. Oke oke, tussen ons en hen zaten zo’n tien andere mensen van hun posse, maar toch, we zaten er wel. Na deze onvoorstelbare avond stappen Maria en ik weer in de taxi. Als we ’s avonds in bed liggen kunnen we nog steeds niet onder woorden brengen hóe cool dit was en besluiten we met, “het was ultiem.” En dat was het echt.

Sinds gister ligt ELLE Girl weer voor één keer in de schappen, dus haast je naar de winkels want ELLE Girl was en is toch wel een van de leukste bladen in de wereld