het ontkennen van je banksaldo

Kijk ik ben doorgaans fel tegenstander van al die makkelijke en vaak onterechte man-vrouwclichés, maar soms is het gewoon bittere waarheid. Zo is het volgens mij typisch iets voor vrouwen om in geval van financiële krapheid hardnekkig het saldo te negeren. Als in: je checkt gewoon rustig dagen je saldo niet want als je niet weet hoe blut je bent, dan ben je ook niet blut.

Geen speld tussen te krijgen als je het mij vraagt, maar misschien niet de meest verantwoordelijke manier. We vertelden al wel eens eerder dat in ieder geval Jet en ik een rámp zijn met alles dat met administratie te maken heeft. Zo betaal ik alleen maar dingen met een automatische incasso, omdat ik het gewoon simpelweg vergeet zelf over te maken. Zo’n rekening blijft dan net zo lang liggen tot ‘ie wordt vergezeld van een brief van een incassobureau, en dan maak ik de rekening inclusief boete meteen over uit angst voor jarenlange gevangenisstraf of erger, dat ze al m’n kleren en schoenen komen innemen.

Vorige week had ik weer een ernstig geval van saldonegeren. Iets met nieuwe Valentino-laarzen. Het was ook aan het eind van de maand, net na m’n vakantie, tja misschien niet helemaal een situatie die mijn vader zou goedkeuren (hoi pap sorry pap). Maar goed na de aankoop van die laarzen had ik wel even een kort moment van paniek want ehm zo rijk ben ik nou ook weer niet. Dan ga ik heel snel bedenken waar ik allemaal op kan bezuinigen de komende tijd, en bedenken hoe ik aan extra geld kan komen.

Doet May-Britt trouwens ook, die bekijkt nooit haar banksaldo. Nooit. “Ik heb een onbewuste balansmeter dus ik weet altijd wel wanneer ik niet meer kan. Ik kan niet goed rekenen, maar het is gewoon een feeling. Ik weet óngeveer wat er is binnengekomen en óngeveer wat er is uitgegaan. Maar soms kan ik heel oververhit raken als ik denk dat ik over die grens ben gegaan, dan ga ik ook meteen heel spastisch op alles bezuinigen. Voor even dan hè.”

Jet heeft hetzelfde gedrag als ik. Gewoon negeren. Niet kijken. Wat niet is dat is niet. Wij kunnen ook heel goed tegen elkaar zeggen dat we nu echt even zuinig aan gaan doen. Dat gaat dan zo:

Jet: “Ik moet echt even besparen, geld gaat veel te hard.”
Lies: “Ja god bij mij ook man. Mega blut.”
Jet: “He maar gaan we volgende week nog uit eten?”
Lies: “Ja! Graag! Maar dan wel een beetje cheap.”

[eenmaal in eigenlijk niet zo cheap restaurant]
Beide: “Zullen we nog maar een extra fles wijn nemen? Of twee?”

Kortom, gezelligheid wint het altijd van praktische onbenulligheden als saldo. Gezelligheid en Valentino. Je moet het allemaal wel een beetje leuk houden natuurlijk.