Laat ik beginnen met vertellen dat ik vandaag JARIG BEN en zoals ik je gister vertelde is dat mijn hobby. De vraag of ik nog wensen heb heb ik de afgelopen tijd vrij vaak negatief moeten beantwoorden, want ik heb dus oprecht geen grote verlangens of wensen. Nu ben ik heel makkelijk blij te maken (iets met poezen of Frozen en ik stuiter het hele jaar van geluk door het leven) maar stél je krijgt nou iets dat je echt heel stom vindt, dan is dit hoe je daar mee omgaat, onderverdeeld in twee opties.

Optie 1:

Lieg dat je barst

Dus blijf vooral veel en vaak op hoog volume kirren over hoe geweeeeeeeeldig je deze set sokken van V&D vindt of hoe fantaaaaaaaaastisch deze geur van Jessica Simpson wel niet is. Ook altijd goed is “Ooooh dat had ik écht niet verwacht!” Daar zeg je namelijk precies niets mee. Want wat had je dan wel verwacht? Iets leukers ja, maar dat zeg je niet. Je blijft dus keurig vaag op de oppervlakte en dat is precies waar we willen blijven in dit soort situ’s (das Amayzine’s voor ‘situaties’). Een andere favoriet is: “Jeetje dat had je nou níet hoeven doen.” Want hiermee ben je eigenlijk heel eerlijk (“ik moet deze zooi niet duh”) maar de gever interpreteert dat vrijwel nooit zo. Die hoort “jeeeeetje wat gul tsjonge jonge zeg.” En dat is prima, laat ze dat maar denken.

Kijk eerlijkheid duurt het langst, maar soms is een leugentje om bestwil heel erg welkom. Bijvoorbeeld wanneer het een goedkoop flutcadeautje is en de gever er blijkbaar toch niet al te veel moeite in heeft gestoken. Of wanneer het iets is dat zelf is in elkaar geknutseld, gebreid, gehaakt, gepunnikt of geplakt kun je het niet máken om dat dan af te wijzen. Dus dan roep je om het hardst hoe knáp en móói het wel niet is en oooh ik ga het élke dag dragen!

Optie 2:

Wees eerlijk

Maar wanneer iets overduidelijk een duur cadeau is, dan is het wel zo verstandig om dat gewoon eerlijk te zeggen. Een kostbaar sieraad, een designertas of een collector’s item van weet ik wat, er zit geld en moeite in als het dan per ongeluk gewoon niet jouw kop thee is, zeg het. “Oh wauw ja jeetje, wat een geweldig mooie tas. Alleen weet je, volgens mij is blauw gewoon niet helemaal mijn kleur.” En dan ga je ‘m samen een keer ruilen voor zwart. Of een kostbare armband, als die ongedragen in je kast blijft slingeren is het gewoon echt doodzonde. Is het te ongemakkelijk om het vrolijke moment suprême te verpesten door te zeggen dat je iets niet mooi vindt? Wacht daar dan mee en bel de volgende dag op en vertel dat je er in alle rust nog eens naar gekeken hebt maar dat je toch denkt dat het niet helemaal een match is. Want draai het eens om, als je een flinke smak geld uitgeeft aan een met zorg en aandacht uitgezocht cadeau, en dat de ontvanger dat dan voor altijd in een donkere la laat liggen. Dasnieleuknie.