Irritante ik.

Eigenschappen waar ik niet vanaf kom.

Iedereen heeft ergerlijke eigenschappen. Zo ook ik. Toegegeven, ik heb er best een hoop.  Volgens mij zijn ze met de jaren wel wat verminderd. Of mijn zelfkennis is verminderd, dat kan natuurlijk ook. Maar lieve vrienden, familie en dearest boyfriend, ik ben bang dat jullie zullen moeten leven met een paar van mijn eigenheidjes. Want ik kom er gewoon niet vanaf.

Alles open

Ik zie Lies net weer lichtgeprikkeld een kastdeur dichtdoen die ik natuurlijk vergeten was. “Sorry, maar hier kan ik niet tegen.” Snap ik echt. Dagelijks hoor ik mijn vriend vanuit de keuken vloeken omdat hij zich weer heeft gestoten aan een open keukenkastje. Mijn schuld, oeps. En op een of andere manier wil die dop van de tandpasta er bij mij gewoon niet op. Mijn hersenen hebben het-hoeft-niet-dicht-mechanisme ontwikkeld en daar ben ik heus niet trots op.

Struikelen

Hoe meer ik mijn best doe niets onhandigs te doen, hoe sneller ik val. Dates beginnen bij mij vaak met een val. Mijn huidige vriend trof me bij de tweede ontmoeting aan onderaan mijn trap. Daar was ik per ongeluk en very uncharming vanaf gegleden op mijn bips. Pijn verbloemen van je finaal blauwe achterwerk is best heel moeilijk.

WC-taferelen

Ik sta elke nacht op om een pipi te doen, zo rond een uur of drie. Het is inmiddels traditie geworden om dan niet door te trekken. Ja sorry hoor, maar ik ben dan in slaaptrance. En dat deur open-syndroom heb ik ook op het toilet. Zelfs op openbare plekken. Zo hebben totaal vreemde restaurantgangers mij al te vaak op de pot zien zitten. Dan trek ik wel snel en verschrikt de deur dicht als er iemand aankomt, maar dat is eigenlijk altijd nét te laat.

Gillende keukenmeid

Hoe irritant is het als vriendinnengroepen elkaar groeten en er geluiden vrijkomen die nog luider zijn dan twintig kermisattracties bij elkaar? Vooral als het vriendinnen zijn die elkaar élke dag zien. Toch, het spijt me echt vreselijk, maar ik behoor tot zo’n gillende keukenmeid. Sterker nog; ik schreeuw vaak het hardst en bespring mijn girlfriends als een blij aapje als ik ze zie. Tergend voor onbekenden natuurlijk, zo’n overdreven groet. En hoezeer ik ook mijn best doe me te bedwingen, het lukt gewoon niet als ik die meisjes zie. Liefde noemen ze dat.

Hapje

Als mijn vriend een dikke vette hamburger bestelt en ik overtuigd ben van mijn goede keuze om een salade te nemen, krijg ik altijd spijt. Zit hij daar te genieten van zo’n heerlijk sappig ding. “Toe maar, vraag maar,” zegt hij altijd geërgerd. Want er gaat geen maaltijd voorbij van hem (of eigenlijk van al mijn tafelgenoten) of ik wil een hapje. Of twee.

Talk with the hand

Een van mijn vriendinnen wijdde er laatst zelfs een instagramfoto aan; een druk pratende Coco waarvan de armen alle kanten opgaan. Als ik praat vind ik het ontzettend nodig om dit te ondersteunen met mijn handen. Is natuurlijk leuk, een beetje expressie. Maar helaas sneuvelt er tijdens mijn gebabbel iets te vaak een glas. Vaak gevuld met rode wijn. Dit. moet. stoppen.