LIESBETH EN DE VALENTINO-LAARZEN,

deel 2.

Zoals jullie konden lezen heb ik me vorige week in het zweet gewerkt achter m’n MacBook want ik was verwikkeld in een heftige strijd om De Perfecte Valentino Laarzen. Na deceptie op deceptie had ik me er eindelijk bij neergelegd dat deze laarzen en ik gewoon niet mochten gebeuren van het universum. Misschien was het ook wel beter zo, het mocht gewoon niet zo zijn en ik moest verder met m’n leven [insert dramatisch vioolmuziekje]. Tot ik de dag na de mislukte klopjacht toch heel terloops éven een kijkje nam op de website waar het eerder zo mis ging, en toen gebeurde dit:

ZE STONDEN ER WEER IN MIJN MAAT! Echt hoe het kan, geen idee, maar ze stonden er. Nog precies één paar. Toen was het zaak om direct meteen en wel onmiddellijk tot actie over te gaan. Zoals u zich wellicht kunt herinneren heb ik geen creditcards meer omdat die me zijn ontnomen in Rio, maar gelukkig had Josselin al aangeboden dat ik haar creditcard mocht lenen in het geval dat ze ooit weer online zouden komen. Joss was die dag niet op kantoor, Jet wel, al was die op het moment dat ik ze zag staan naar de wc. Ben serieus naar haar toegerend met; “JET ZE ZIJN ER WEER IK MOET NU NU NU NU JE CREDITCARD LENEN.”

Door eerder opgelopen trauma’s bel ik meteen weer met de webshop om te checken dat dit keer de bestelling écht goed is doorgekomen

Had ze die dus niet bij zich. Paniek. Joss bellen. “JOS ZE ZIJN ER WEER IK MOET NU NU NU NU JE CREDITCARD LENEN.” Joss, altijd goed in paniekerige situaties, bleef kalm en beheerst en somde rustig haar kaartnummer op en alles leek in kannen en kruiken tot we weer bij dat verdomde wachtwoordvenster kwamen waar het ook bij mij misging de eerste keer. “Wachtwoord? Ik heb volgens mij geen wachtwoord hoor.” “Ok dan gaan we nu een wachtwoord voor je maken. Wat is je adres? Huisnummer? Bankrekeningnummer?” Als ik alles, maar dan ook echt álles weet wat er van Joss te weten en te hacken is, hebben we een wachtwoord en zijn we dichterbij de finish dan ooit.

Nog twee keer klikken en dan krijg ik het beloofde venster: “dank voor uw bestelling!” Door eerder opgelopen trauma’s bel ik meteen weer met de webshop om te checken dat dit keer de bestelling écht goed is doorgekomen en het meisje vertelt me dat dat inderdaad het geval is. De strijd is geleverd, en ik heb gewonnen.

Drie dagen later gaat de deurbel en staat de bezorgman voor de deur met een gigántische doos. “Pakje voor Liesbeth Rasker!” In die doos zit een vuurrode schoenendoos met zwarte letters die Valentino Garavani spellen, en in díe doos zitten mijn nieuwe liefdes. Ze zijn zo mooi. Het leer is zo boterzacht. Het handgemaakte vlechtdetail om de schacht is zo precies en nauwkeurig gemaakt. De hak is van perfecte hoogte en breedte, de neus nét niet vierkant en niet spits, maar ergens daartussenin. Ze ruiken ook nog zo heerlijk en oh ja, dit is liefde.

Dit weekend heb ik ze voor een testrondje gedragen naar de supermarkt maar verder zit ik nog in de fase dat ik heel bang ben dat ze beschadigen en dus hysterisch voorzichtig op ze ben. Bij ook maar het kleinste kansje op regen moeten ze binnen blijven, en op de fiets durf ik ze ook nog niet aan. Dat gaat over hoor, maar nu nog even niet. We hebben nog wat tijd nodig. Of nouja, ik heb wat tijd nodig.

En dat was het liefdesverhaal van Liesbeth en Valentino, die nog lang en gelukkig zullen leven.