May en de modelworkout

– Die bijna haar einde betekende –

Zoals je hier hebt kunnen lezen, lijken de gym en ik niet voor elkaar bestemd. En dat terwijl ik wel, echt heus, sport en het lichaam graag in toom houd. Zeker zo met het oog op alle kerstbacchanalen die eraan gaan komen.

Toen ik een uitnodiging kreeg om een workout te volgen in het Amsterdamse hotel W, besloot ik die aan te nemen. Was ik meteen in deze hotstpot geweest. Vervolgens vertelde onze vertaalster Elke dat de ‘sportjuf’ Olivia Cooney was. Een Londense Jet zal ik maar zeggen, die daar alle Bekende Britten in een sixpack schreeuwt. Omdat we Olivia best zouden willen schaken voor onze internationale Amayzine-versie ging Elke ook mee.

Om één voor tien scheurde ik met mijn Renault Captur de Spuistraat in. Tijd om een parkeerplek te zoeken was er niet, dus ik vroeg de vriendelijke voiturier of hij mijn auto weg kon zetten. “Alleen voor hotelgasten, mevrouw.” “Maar ik ga hier sporten, en vanavond eet ik in het restaurant, maakt dat me niet tot een hotelgast?” probeerde ik nog, maar de man was resoluut. Gelukkig zag ik drie parkeerplekken verderop een lege plek waar een of andere oliebol twee fietsen op had gezet. Captur op de knippers, fietsen tegen de muur (daar horen ze tenslotte) en soepeltjes draaide ik mijn auto de parkeerplek op en zo was ik net op tijd voor de les.

Elke zat al op me te wachten. “Er zijn hier alleen maar Elite-modellen!” Ik hoorde wanhoop in haar stem. Goddank had de zaal geen spiegels. En Olivia zelf was weliswaar gespierd en sterk, ze had wel een gezellig laagje menselijkheid over haar botten. We zwaaiden met kogels van tien kilo, drukten ons 100 keer op (niet achter elkaar hoor, dat dan weer niet) en ik deed allerlei oefeningen die ik nog nooit eerder gedaan heb en voorlopig ook niet meer zal doen. Dat kan ik drie dagen later zeggen namelijk. Ik voel mijn lichaam en daaromheen een harnas van spierpijn.

Tijdens de les kwam ineens de parkeermeneer de klas in lopen. “U heeft uw auto op een van onze valet-plaatsen gezet,” zei hij. Ik probeerde nog te zeggen dat ik ‘van de pers’ ben en een ronkend stukje zou schrijven over het W. De aardige man zei dat hij voor één keer een oogje toe zou knijpen, dus ik pakte mijn autosleutel (daar worden valet-meneren altijd blij van) en stopte hem een briefje van twintig euro toe.

De les ging door en was zo zwaar dat ik me op een gegeven moment niet meer druk maakte of dit wel een echte parkeermeneer was en of hij er niet vandoor was gegaan met mijn Captur, laptop en twee Chanel-tassen die toevallig in de achterbak lagen.

Toen Elke en ik de trappen afstrompelden (de modellenmeisjes waren al lang weggehuppeld) stond de automeneer braaf op ons te wachten. Mijn rode Captur was meteen in beeld, hij had er goed voor gezorgd en met hem ‘kon ik altijd zaken doen’ als ik een volgende keer laat was.

Dat zal ik zeker doen. Als ik nog leef tenminste.